Maar niet bij Zarifa (met een gastbijdrage van choreograaf en regisseur Beppie Blankert). Hier hobbelen dans en muziek juist voornamelijk illustratief achter de erg expliciete en eenduidige tekst aan.

Als onderdeel van de Karavaan, het reizend theaterfestival in Noord-Holland speelt Tamar deze jeugdtheatervoorstelling. Zarifa is een meisje dat samen met haar oudere zus naar Nederland is gevlucht. Ze is eigenzinnig en gaat op de Nederlanders af; haar oudere zus verschanst zich in zorgelijkheid. Het jongere zusje van de twee is omgekomen in de oorlog in hun thuisland. De voorstelling krijgt daardoor actueel tintje – ze doet denken aan het recente drama in de Libanese stad Qana.

Een danseres en een, ook in de dans betrokken, actrice werpen zich op als vertellers. Ze kibbelen om de rollen en vragen zich af of alles nu waar is of niet en hoe het precies is gebeurd.

De muziek (trompet, toetsen en slagwerk) veroorzaakt onrust en chaos. De muzikanten spelen een koor van strenge ondervragers van de IND. Ze bestoken de twee meiden met vragen over hun herkomst, gescandeerd door microfoons en voorzien van echo. Zo worden de details over de geschiedenis van Zarifa en haar zusje duidelijk.

Uiteindelijk blijkt Zarifa zwanger – het nieuwe leven staat uiteraard symbool voor de hoop, tegen de achtergrond van het overleden zusje. Maar dit dramatische gegeven komt niet over. Daarvoor ontbreekt het deze voorstelling aan lucht, contrasten en relativering. Veelzeggend genoeg gaat de meeste lading uit van het lied dat de cast aan het eind zingt, in een niet te volgen, en wie weet, misschien wel verzonnen taal.

Bart Deuss