Doodnormaal

Er bestaat een portret van Kevin Bacon dat helemaal van bacon is gemaakt. Elk plakje spek ligt op de goede plek. Om de reflectie van het licht in zijn gezicht over te brengen, werden alleen maar stukjes rauw, wit vet gebruikt; doorgebakken bacon maakt de schaduwen. Het geheel is fantastisch en walgelijk tegelijkertijd.

Het is ook een fraai voorbeeld van een filmhistorisch feit: Kevin Bacon is cult. En dat is al lang zo. Sinds 1994 bestaat het filmliefhebbersspelletje Six Degrees of Kevin Bacon, een vroeg voorbeeld van een internethype. Het spel, dat nog steeds bestaat op de site oracleofbacon.org is gebaseerd op het principe van 'six degrees of seperation'. Volgens dat principe zitten er tussen welke twee mensen op aarde dan ook, vijf tussenstappen. In het spel Six Degrees of Kevin Bacon is één van die twee mensen altijd Kevin Bacon. Een voorbeeld. Wat is de link tussen Bas Muijs en Kevin Bacon? Muijs speelde in de film Mijn vader is een detective uit 2009. In die film speelde hij samen met Peer Mascini. Peer Mascini speelde in Down (2001) een geile verkoper. In die film werd de rol van de president vertolkt door Michael J. Reynolds. Reynolds had vervolgens een bescheiden rol in Where The Truth Lies (2005). De hoofdrol van die film werd gespeeld door Kevin Bacon. Het is dus drie stappen van Bas Muijs naar Kevin Bacon. Dat betekent dat Bas Muijs een 'Bacon number of 3' heeft. En belangrijker: het zegt nog steeds iets over de wat merkwaardige status van Kevin Bacon. Six Degrees of Kevin Bacon lijkt iets te suggereren als: Bacon is de normaalste aller acteurs. Een soort acteurs-nulvariabele. Niet goed, niet slecht, hij ís er gewoon - en daarmee is hij al fascinerend genoeg.

Voor een deel komt die fascinatie door eigenschappen waar hij niet per se zelf iets aan kan doen - hij heeft nu eenmaal die achternaam en hij heeft nou eenmaal dat wipneusje, dat streepje van een mond, die ingevallen wangen in dat smalle, taps toelopende gezicht. Deze niet erg zachte gelaatstrekken zouden niet zo angstaanjagend zijn als Kevin Bacon een paar vriendelijke ogen had gehad. Maar die heeft hij niet. Kevin Bacon heeft dezelfde ogen als Vladimir Poetin: ijsblauw en meedogenloos. Een tikkeltje samengeknepen staan ze op zijn gezicht. Aan de andere kant: Kevin Bacon schijnt erg lekker te ruiken. Talkshowhost Jon Stewart vroeg eens aan Tom Hanks wie de lekkerst ruikende acteur is met wie hij ooit heeft gespeeld. Tom Hanks werkte met onder anderen Julia Roberts, Meg Ryan, Audrey Tautou en Catherine Zeta-Jones. Toch hoefde hij niet lang na te denken om Bacon te noemen. 'Hij ruikt naar een mix van babypoeder en Listerine.'

Maar voor het grootste gedeelte dankt Bacon zijn held-/antiheldstatus aan de filmrollen die hij vervulde. Van een historische kinderpulpfilm als Footloose (1984) en een coming-of-ageklassieker als Diner (1982) tot de geestige scifi-horror Tremors (1990). En van pijnlijke flops als White Water Summer, Quicksilver en Lemon Sky tot belangrijke karakterrollen in de alom geprezen films A Few Good Men, JFK en Apollo 13. Kevin Bacon kan alles en duikt overal op. Het ene moment doet hij een helm op en speelt hij gemenerik Sebastian Shaw in X-Men: First Class, om vervolgens een paar maanden later charmant grijnzend in de romantische komedie Crazy, Stupid, Love te verschijnen. Als een soort vleesgeworden constante factor in de Amerikaanse film, een vreemd soort vanzelfsprekendheid - bij weinig van voornoemde films is Bacon de eerste acteursnaam die je te binnen schiet. Het is nooit heel opvallend wat hij doet, maar juist dat normale maakt dat hij zo'n goede aanwezigheid heeft. Misschien is Paul Verhoevens - destijds niet bijster goed ontvangen -Hollow Man daarvan het duidelijkste voorbeeld: in het eerste gedeelte is hij een gedreven wetenschapper, geobsedeerd door een techniek om onzichtbaar te worden. Je gaat met hem mee zonder hem per se heel charmant te vinden. Daarna ontpopt hij zich tot gruwelijke slechterik - het onzichtbaar zijn brengt niet het beste in hem naar boven - zonder in barok seriemoordenaarsgedoe te vervallen. Geen enkele acteur zou zo ongezouten onaangenaam zijn. Een engerd in al zijn normaalheid.

Nu maakt Bacon (net als onder anderen Kiefer Sutherland, Alec Baldwin, Zooey Deschanel en Charlie Sheen) de overstap van het grote naar het kleine scherm. Vanaf vanavond (SBS6, 21.30 uur) is hij te zien in The Following; een serie over een geniale, charismatische en krankzinnige seriemoordenaar. Bacon speelt Ryan Hardy, een voormalig FBI-agent (natuurlijk met een alcoholprobleem en een problematisch liefdesleven) wiens hulp wordt ingeschakeld als de psychotische seriemoordenaar Joe Carrol (James Purefoy) ontsnapt uit de gevangenis. Tijdens zijn jaren in de gevangenis blijkt Carrol een schare fans te hebben opgebouwd die hem maar graag bijstaat in zijn moordzucht.

Bacon noemt The Following 'de engste serie op televisie'. Inderdaad (zonder al te veel weg te geven): de eerste aflevering van de serie is één minuut en zeven seconden onderweg als er al vier mensen op brute manier vermoord zijn. Het script komt van Kevin Williamson, eerder verantwoordelijk voor de ook-al-zie-je-het-elke-keer-aankomen-je-schrikt-je-toch-steeds-weer-kapot-films uit de Scream-reeks. Dat betekent veel knappe, weerloze meisjes en voldoende scènes waarbij je denkt: 'ja, maar als je nou gewoon het licht aandoet...'

Tegelijk is de verhaallijn (zieke slachter bespeelt zijn fans als marionetten) veelbelovend. Het is ook een oorspronkelijker uitgangspunt voor een serie dan de zoveelste jacht op een seriemoordenaar. In de Verenigde Staten trok de eerste aflevering 10,3 miljoen kijkers. The New York Times noemt de serie 'moeilijk om uit te zetten en nog moeilijker om naar te kijken' omdat het zo eng is. USA Today ziet in The Following 'een van de gewelddadigste en zeker de engste serie ooit gemaakt door een commercieel televisiestation'.

En hoe brengt Kevin Bacon het ervan af? Natuurlijk, de rol van alcoholistische, gedesillusioneerde, uitgebluste FBI-agent is een abc'tje voor iedere enigszins gekwalificeerde mannelijke acteur van middelbare leeftijd. Bovendien worden eventuele acteerprestaties in de eerste aflevering ondergesneeuwd door golven bloed, uitgeholde ogen en een spannende klopjacht. Er komt zo veel over je heen dat je al snel geneigd bent af te haken. Maar precies daar komt Bacon om de hoek: als een soort baken van normaalheid brengt hij rust en regelmaat in de reeks. Zonder Bacon had - sorry voor de woordgrap - The Following niet naar meer gesmaakt.

The Following, aflevering 1:

Als seriemoordenaar Joe Carroll (James Purefoy) ontsnapt uit de gevangenis, roept de FBI de hulp in van Ryan Hardy (Kevin Bacon). Hardy was er eerder verantwoordelijk voor dat Carroll - literatuurdocent aan een universiteit in Virginia - achter de tralies verdween, nadat hij veertien van zijn vrouwelijke studenten had vermoord. Carroll is van plan een studente die tien jaar eerder aan hem ontsnapte, aan zijn lijstje slachtoffers toe te voegen. Hij krijgt daarbij hulp van een trouwe schare bewonderaars die hij heeft opgebouwd.

undefined