Diergeneeskunde?

Mevrouw Krelekamp, baas van hond Trippel: 'Dat is grandioos, dat dat kan. Het is toch een kind van je, en je kind gooi je ook de vuilnisbak niet in, toch? Kijk, ik ben wel zo: moet-ie echt pijn lijden, dan laat ik hem inslapen, maar anders. . .'

Mevrouw Schuit, vriendin van mevrouw Krelekamp en ook in het bezit van een hond: 'Ik heb een pup gehad, die had de ziekte van Parvo, echt een rotziekte. Maar daar heb ik alles aan gedaan. Die pup is aan het infuus geweest, heeft medicijnen gehad, ik ben ermee van de ene naar de andere dierenarts geweest. Toen ik hem kocht was-ie zeven weken, tien-ie dood ging acht. Het kostte me zevenhonderd gulden, maar ik heb nooit gedacht: wat duur.'

Mevrouw Krelekamp: 'Je doet het, zelfs al kost het je je nachtrust.'

Mevrouw Schuit: 'Absoluut, absoluut.'

Dr. T. Willemse, hoofd patiëntenzorg van de dierenkliniek van de Universiteit Utrecht: 'Als je ermee bewerkstelligt dat een dier op een plezierige wijze langer kan leven, dan is chemotherapie niet overdreven. Dat geldt voor alle therapieën. Is een plezierig leven niet mogelijk, dan ontraden we de eigenaar zo'n behandeling.

'We hebben een schenking van tweehonderdduizend gulden ontvangen van een, inmiddels overleden, particulier. Zij vond het belangrijk dat dit mogelijk werd voor dieren. Met het geld hebben we onder andere de ruimte voor chemotherapie ingericht.

'Het is natuurlijk inspelen op een maatschappelijke behoefte. Je ziet dat mensen steeds meer uitgeven aan hun huisdier, ze gaan daar ver in. Chemotherapie kost enkele duizenden guldens en behoort daarmee tot de duurdere behandelingen. Maar sommige chirurgische ingrepen, zoals een operatie bij een gedraaide maag, kosten nog meer.

'We zullen met de chemotherapie het meest honden met bottumoren gaan behandelen. Daarvan komen er ieder jaar zo'n tweehonderd bij. Misschien vinden sommigen het nu overdreven, maar in de humane geneeskunde gaan de ontwikkelingen ook voort. Wat nu niet acceptabel wordt geacht, is over twintig jaar gewoon.'

Dr. N. Endenburg, onderzoekster bij het multidisciplinair onderzoekscentrum voor mens-gezelschapsdierstudies: 'Eigenaren vinden dat ze heel ver kunnen gaan in de zorg voor hun dier. Het is aan dierenartsen om de grens aan te geven, vind ik. Als een dier na een aantal operaties om het in leven te houden nog veel pijn lijdt, lijkt me dat ethisch niet meer verantwoord. Je moet uitgaan van het welbevinden van het dier, maar ik zie dat wel eens anders gaan. Mensen willen hun huisdier niet meer missen, ze zijn er afhankelijk van geworden. In feite stellen ze hun eigen welzijn boven dat van het dier.

'Dieren worden met de dag belangrijker voor mensen, maar dat heeft meer met de mensenmaatschappij te maken. De vereenzaming neemt enorm toe. Iedereen heeft een volle agenda, heeft het druk, druk, druk. Daardoor krijgen sommigen te weinig aandacht, ze worden niet gesteund terwijl ze dat wel nodig hebben. Een dier houdt onvoorwaardelijk van je en heeft altijd aandacht. Vandaar dat zoveel mensen zo dol zijn op hun huisdier en er alles voor over hebben het bij zich te houden.'

E. Huisman, dierenarts in Zwolle: 'Het probleem met chemotherapie is dat de kwaliteit van het leven van een dier slechter wordt. Ik vind het een voorbeeld van humanisering van de geneeskunde waar ik me zorgen over maak. Alles wat bij mensen kan, moet ook bij katten, honden en paarden kunnen. Dat gaat te ver. Als dierenarts moet je daar op inspelen, je moet mensen duidelijk maken dat er ook andere mogelijkheden zijn.

'Een ander gevolg is dat je twee groepen diereigenaren krijgt: zij met genoeg geld om dure behandelingen te betalen, en zij die zich dat niet kunnen veroorloven. En de diergeneeskunde gaat zich dan steeds meer richten op mensen die het geld er voor hebben.

'Af en toe lijkt het de kant op te gaan dat de eigenaar het belangrijk vindt de aaibaarheidsfactor te kunnen behouden, maar of de poes nog een poezenbestaan heeft is dan de vraag. Een hond kan tegenwoordig een nieuwe heup krijgen, een nieuwe bril, hij kan op een karretje voort, maar dat is niet zoals een hond moet leven volgens de natuur. Hoe ver moet je gaan, dat wordt een ethisch probleem.'

Maria Heiden, boekhandelaar en baas van kat Piet van Gennep: 'Ik vind het heel, heel eng. Chemotherapie is iets voor mensen, niet voor dieren. Als ze die krijgen, moeten ze ook met mes en vork leren eten. Zodra ze pijn hebben, moet je naar de dierenarts gaan. En als er dan echt niets meer aan te doen valt, dan is het gebeurd. Dan vraagt de dierenarts hoe oud hij is, en dan barst je in snikken uit. Dan volgt het spuitje.

'Chemotherapie. Als mijn kat die zou krijgen, zou ik elke dag in de zenuwen zitten, alsof het om mijn vader of moeder zou gaan. Dat wil ik niet. Waar is de grens? Straks ligt de kanarie aan het infuus. En het is hoogstens uitstel. Je maakt eigenaren blij met een dooie mus.'

H. Lek, baas van zoon Blacky en moeder Flossie: 'Ze zijn kerngezond, maar zouden ze ziek worden, dan zou ik het er wel voor over hebben. Zelfs al moest ik er geld voor lenen. Het hangt er vanaf hoe belangrijk een dier voor je is. Als je alleen woont, zoals ik, zijn ze heel belangrijk.'