Dief

Op deze bewuste dag voel ik me echter een beetje somber: het liep allemaal niet zo goed op mijn werk. Ik ben moe, een beetje licht in mijn hoofd en ik moet er niet aan denken om straks nog uitgebreid te gaan koken. Ik besluit mezelf en mijn gezin te verwennen en voor het avondeten iets lekkers en makkelijks te kopen. Ik haal een boodschappenwagentje, leg er mijn werkrugtas in en loop door de winkel. Behalve heerlijk eten koop ik een pot dure vitaminepillen en een dure deodorantspray. Mijn gedachten zijn bij mijn werk.

Verstrooid leg ik mijn boodschappen op de band en begin met pinnen. Mijn pas wordt door het apparaat geweigerd, keer op keer. Dit kan ik nu net niet gebruiken, ik begin te zweten, voel mijn gezicht kleuren en de caissi doet ronduit onvriendelijk.

Na vijf keer proberen doet de pas het dan toch. Terwijl ik mijn boodschappen in een plastic tasje stop, hoor ik de klant achter me, nadat hij heeft afgerekend, met de caissi praten op een toon die suggereert dat ze het niet over zegeltjes hebben. Maar wat hij zegt, versta ik niet, het interesseert me ook niet.

Tot de caissi van haar stoel springt, op mijn winkelwagentje af rent en mijn rugtas opzij trekt. Half erachter verscholen liggen de vitaminepillen en de deodorant.

'Deze heb ik niet gescand', snauwt ze me met een blik vol minachting toe.

Ik word op slag rustig: een zenuwachtige vrouw, een pasje dat wordt geweigerd en dan de twee duurste artikelen in het karretje weggestopt achter een tas. Hoeveel kans heb ik om deze zure kenau te laten geloven dat ik mijn hele leven nog nooit iets uit een winkel gestolen heb? Ik begin er niet eens aan.

Met opgeheven hoofd zeg ik: 'Nou dan rekenen we dat nog even af.' Ik hoor de klant, die inmiddels naar de draaideur loopt, deze woorden overdreven sarcastisch herhalen. Na zeker vier pogingen lukt het me te pinnen. Ik stop de resterende artikelen in mijn tas en schrijd de winkel uit, in mijn beleving vijandig nagestaard door het voltallig winkelpersoneel en al hun klanten.