Die boom was altijd tegen Oud en Nieuw al morsdood, maar mijn moeder plantte hem tóch, want ‘wie weet knapte hij nog op’

Op de vijvers lag nog ijs, maar op mijn hoofd druilde alweer de vertrouwde Hollandse regen. Ik passeerde een winkel in truttige nuttigheden (geruite schortjes, weckpotten met geruite deksels, geruite ovenwanten, geruite geurkaarsen) Voor de deur stond, naast een stapel geruite sierpompoenen: een kerstboom.

Er bleek een gefiguurzaagd houten kaartje aan te hangen, in de vorm van een klein kerstboompje, met een gezichtje dat eruitzag alsof het boompje een royale portie speed had weggetikt. ‘Beter boompje’ stond er onder zijn uitzinnig puilende ogen. ‘Deze boom wordt teruggeplant.’

Ik dacht aan mijn jeugd. Ook toen al kocht mijn moeder elk jaar een kerstboom ‘met kluit’, want die kon je na gedane zaken ‘in de tuin planten’. Die boom was altijd tegen Oud en Nieuw al morsdood, maar ze plantte hem tóch, want ‘wie weet knapte hij nog op’ (niet, dus).

Thuis bekeek ik de website van Beter boompje. ‘Een plek waar jouw kerstboom het hele jaar lekker met zijn voetjes in de aarde kan staan’, las ik. ‘Gezellig tussen de andere boompjes. Met de zon, de wind en de regen die elkaar afwisselen, en waar vogeltjes zingen in plaats van Mariah Carey. Als de feestdagen naderen komt hij gezellig bij jou logeren, maar daarna gaat hij gauw weer terug naar zijn soortgenoten in het kerstbomenbos. Dat klinkt toch geweldig?’

Nou, nee, dat klinkt ontzettend gruwelijk. Je rukt dat arme boompje een maand lang weg bij zijn ouders en vriendjes, zet hem met zijn uitgeputte takken vol gemene hete lampjes in een muffe kamer vol gourmet-dampen, dwingt hem mee te kijken naar Home Alone (deel 1, 2, 3 én 4), en mee te luisteren, niet alleen naar die gevreesde Mariah Carey, maar ook naar vervelende discussies over vluchtelingen, klimaat en slavernij-excuses. Met een beetje pech pist er ook nog een balorige kat of dronken neef in zijn ‘duurzame kluit’.

Áls hij het al overleeft staat hij het jaar daarop sidderend van de PTSS in dat bos te wachten tot hij weer terug moet naar de hel. Zijn ouders zijn inmiddels gestorven van verdriet en zijn vriendjes mijden hem als de pest, want hij wast zich niet meer en drinkt de hele dag Gladiator-bier.

Trouwens! Het miniboompje zonder enige duurzame pretenties, dat ik een vol jaar geleden voor 4 euro bij de Lidl kocht, staat nog steeds op mijn balkon, op het noorden, waar verder niets anders groeit dan slijmerig mos. Het krijgt daar geen andere verzorging dan de willekeur der elementen, maar staat er florissant bij, met frisgroene lootjes en al.

God is groot.