Deze lady’s hebben het lot van Trump in handen

Kijk nou naar ze, zegt Sherry Rikard, terwijl ze naar de Black Lives Matter­demonstranten aan de andere kant van de straat wijst. ‘Hoor hoe ze schreeuwen. Dat zijn geen normale mensen. Daarom woon ik in een voorstad.’

Ze is in de zestig, werkt op de administratie van een medisch specialist en draagt een T-shirt met een Amerikaanse vlag erop, en de silhouetten van twee AR-15’s aan weerszijden van een crucifix met de woorden God, Guns en Trump. Het is maandag en Rikard is naar Charlotte, North Carolina gegaan om een glimp op te vangen van de ­Republikeinse Conventie. Daar zal de partij die middag formeel het verkiezingsprogramma vaststellen (dat zal worden teruggebracht tot ‘de enthousiaste steun voor de ‘America First’-agenda van de president’). En daar is ze dus op de demonstranten gestuit. ‘Bij ons zou de politie deze figuren nooit toelaten.’

‘Dit is niet het Amerika dat wij kennen’, zegt Wanda Caldwell, een andere vrouw gehuld in Trump-parafernalia: een Trump-hoedje op haar hoofd, een Trump-mondkapje voor haar mond, een Trump-broche op haar borst en een Trump-vlag in de hand. Ze wijst op de fietspolitieagenten die bij haar in de buurt zijn gaan staan. ‘Ik ben blij dat zij er zijn. En dat ik zo terug naar huis kan.’ Even later zal een agent de vrouwen naar hun auto escorteren en dan stappen ze in, weg van het rumoer, terug naar hun suburbia.

Beslissende doelgroep

Deze vrouwen, en miljoenen anderen in de voorsteden van Amerika, lijken de beslissende doelgroep in de Amerikaanse verkiezingen te worden. Tijdens de Conventie hadden verschillende sprekers het over de gevaren die hen zouden bedreigen. Trump twittert al een paar weken over de ‘suburban housewives’ en de ‘suburban lifestyle dream’ die hij zegt te willen beschermen tegen de boze buitenwereld.

Donderdagavond, als hij de presidentsnominatie in ontvangst neemt met een grote toespraak, zal dat thema waarschijnlijk een stevige rol spelen. Zeker nu vanuit Kenosha, waar de woedende protesten tegen nieuw politiegeweld elke nacht uitlopen op rellen, steeds weer verse beelden komen die kunnen worden gebruikt om het punt te maken.

Verschuivingen

Dus is de vraag: hoe denken de gewone, niet in Trump-clubkleuren uitgedoste voorstedelijke huisvrouwen erover?

Charlotte, een snel groeiende welvarende stad in het oude zuiden, is daarvoor een interessante plek in een interessante staat. North Carolina, dat in 2016 naar Trump ging maar ook een Democratische gouverneur koos, is een van de staten die de verkiezingen zullen beslissen. De steden stemmen Democratisch, het platteland stemt ­Republikeins, de verschuivingen zullen uit de voorsteden komen.

En daarvan zijn er nogal wat, rond Charlotte. Langs de uitvalswegen worden ze aangegeven door stenen muur­tjes, waarop in chique cursieve letters een prestigieus klinkende naam staat die door de projectontwikkelaar uit een atlas van Engeland of Frankrijk is gevist: Kingsland, Highclere, of Rougemont. Langs de bochtige, keurig ge­asfalteerde wegen liggen stoepen waarop kinderen fietsen, en dan komt een gazon met gras dat gemaaid is op een voorgeschreven lengte, en dan een fors huis – tegenwoordig vaak van baksteen, met sfeervolle glas-in-lood­ramen. Er staan twee of drie auto’s op de oprijlaan en de garagedeuren staan vaak open. Dat kan hier gewoon. Er loopt bijna niemand rond.

Even verderop ligt het winkelcentrum, de plek waar Amerika nog steeds glanst. Geen dollar stores hier, maar plekken waar je biologische salades kunt eten of juist dikke lappen gegrild vlees; progressief en conservatief ­lopen hier dwars door elkaar heen, er zijn winkels voor iedereen met geld.

Er stappen vrouwen uit Range ­Rovers en Chevy Suburbans, die de HomeGoods binnengaan en er met volle tassen uit komen. Dit zijn geen deplorables.

Droom in gevaar

Vinden zij dat de voorsteden gevaar lopen, en de voorstedelijke Amerikaanse Droom?

‘We zijn bang, ja’, zegt een vrouw die we TJ kunnen noemen (veel vrouwen willen praten, maar zijn zo bang dat ze hun naam niet willen geven – straks staan ‘ze’ voor de deur) en die met haar dochter aan het winkelen is. ‘Er wordt tegenwoordig zelfs ingebroken in ­auto’s. Op deze parkeerplaats! En bij de 7-11 slapen nu zwarte mensen in tentjes. Je kunt je garagedeur niet meer open laten.’

‘Er is zo verschrikkelijk veel woede. We zijn bang voor de rellen, het is afschuwelijk wat er nu weer in Wisconsin gebeurt. Black Lives Matter heeft de woede gekaapt. We waren het allemaal eens over de dood van George Floyd, dat had nooit mogen gebeuren. Het land was een eenheid. Maar daarna kwamen die rellen en aanvallen op de politie. Nu is het een stap terug in plaats van vooruit. Weet je hoeveel geld ze hebben gekregen van bedrijven? Waarom gaan ze de daklozen niet helpen? Of de zwarte buurten? Scholen opknappen? Als het echt over ongelijkheid ging staken dat geld in dat soort dingen. Dat vind ik belangrijk. Ik geef echt om zwarte mensen.’

‘Het worden de belangrijkste verkiezingen van mijn leven’, zegt TJ. ‘De ­Democratische partij waarmee ik ben opgegroeid en waarvan mijn grootouders lid waren, is verdwenen. Ze zijn nu socialisten. Als Trump niet wint, is dit land gedoemd.’

Zwijgende meerderheid

Een jonge vrouw die zich Mary noemt, met tatoeages en een zwart T-shirt, werkzaam in de gezondheidszorg, begint ook over het marxisme van BLM en de Democraten. Bijna iedereen hier ziet Biden als een hol vat, dat gevuld wordt door progressieven zoals Alexandria Ocasio Cortez. Het zijn allemaal echo’s van de Trump-campagne, van de Republikeinen op de Conventie, en van wat je op Fox News hoort. ‘Trump is een klootzak’, zegt ze, ‘maar hij houdt wel van het land.’

Of ze bang is? ‘Ik heb net mijn wapenvergunning opgehaald. Ik bereid me voor op het ergste.’ Of ze geciteerd mag worden? ‘Denk je dat ik gek ben? Ze weten me te vinden. Dat is waarom we de zwijgende meerderheid zijn.’

In zijn tweets zegt Trump ook dat hij de suburbs wil beschermen tegen de komst van ‘arme’ Amerikanen. Hij schafte een Obama-maatregel af die de historische segregatie in de VS zou moeten tegengaan, door in de suburbs ook goedkope appartementen te bouwen. Die afschaffing vinden de meesten hier ook prettig, al zagen ze die dreiging niet direct. ‘Die mensen hebben toch geen vervoer, dus die konden daar toch niet gaan wonen.’

Visioen

Natuurlijk zijn de suburbs allang niet meer zo wit als vijftig jaar geleden. In Charlotte wonen veel immigranten met een Indiase achtergrond. ‘Trump heeft geen idee van de werkelijkheid hier’, zegt een Aziatische vrouw. ‘Dit is allang geen Mad Men meer.’

Maar voor veel witte bewoners blijft het visioen bestaan. ‘Wat Trump zegt is enorm belangrijk’, zegt Kathy Ranft (63), die net haar nieuwe racefiets in de auto zet. ‘Hij probeert Amerika te houden zoals wij erin zijn opgegroeid.’

‘Die mensen’ hebben geen respect voor de wet, zegt ze. ‘Die jongen in Wisconsin die deze week is neergeschoten. Er waren drie agenten die hem probeerden te stoppen, maar hij liep door. Als hij meer respect voor de politie had gehad, hadden ze niet hoeven schieten.’ Dat gebrek aan respect is deels de schuld van de Democraten, vindt ze, die iedereen tevreden willen stellen, en daarmee het land ‘op drijfzand’ bouwen. ‘Op een gegeven moment zak je daarin weg.’

Ranft, die woont in de gated community Highclere, iets verderop; is net als de meesten hier niet onbemiddeld; zij en haar man zijn eigenaar van een aantal McDonald’s-restaurants in de buurt, en hebben de crisis meer dan goed doorstaan. ‘Als het slecht gaat met het land, gaat het goed met ons’, zegt ze. Dit zijn duidelijk niet de ‘vergeten mensen’ die vaak als Trumps basis worden gezien, maar die slechts een deel daarvan vormen. In 2016 waren de Trump-stemmers gemiddeld rijker dan de Clinton-stemmers. De meeste van hen blijven achter hem staan, zo blijkt in Charlotte. Klassiek rijk Republikeins Amerika is ook Trumps Amerika geworden.

‘Woke mama’

Op één vrouw na, in tien ontmoetingen. Een eind-dertiger die haar labrador uitlaat in de dure buurt rond Ballantynes Country club, zegt dat Black Lives Matter haar de ogen heeft geopend. ‘Nu schrijf ik met stoepkrijt inspirerende quotes van zwarte Amerikanen op straat’, zegt ze. In 2016 stemde ze Trump, maar nu niet meer. Haar man en zoon lachen haar uit en noemen haar de ‘woke mama’.

Maar verreweg de meesten hebben nieuwe helden gevonden in de McCloskey’s, de man en vrouw die twee maanden ­terug in St. Louis hun wapens op zwarte demonstranten richtten toen die door hun (privé-)straat liepen en die op de Republikeinse Conventie vertelden dat zoiets ‘overal zou kunnen gebeuren’. Dat denkt Kathy Ranft ook. Toch heeft ze geen wapen in huis; ze schat de kans op een ongeluk (ze heeft acht kleinkinderen) hoger in dan de kans dat Black Lives Matter over het hek klimt. ‘Zo ver zal het niet komen. Als Trump gewoon wint.’