Designated Survivor: goed bestede tijdverspilling

Ik hoef u natuurlijk niet te vertellen dat er tegenwoordig erg veel goede televisieseries gemaakt worden. Het zijn er zo veel, dat het - zelfs voor de mensen die er over schrijven - bijna niet meer bij te houden is. Het aantal zogenaamde kwaliteitsseries is nu groter dan ooit.

Designated Survivor is niet zo'n serie. Ze wordt gemaakt door de Amerikaanse zender ABC en in Nederland komen de afleveringen wekelijks beschikbaar op Netflix. Het uitgangspunt: op de avond van de State of the Union, de jaarlijkse toespraak van de Amerikaanse president, wordt een bomaanslag op Het Capitool gepleegd waarbij de president en iedereen van de regering in een klap om het leven komen. Eén regeringslid heeft het overleefd: Tom Kirkman, de minister van Huisvesting en Stedelijke Ontwikkeling die ten tijde van de aanslag op een andere plek was.

Hij is de zogenoemde designated survivor, een bestaand fenomeen dat bij grote evenementen één lid van de regering zich op een andere locatie moet bevinden, mocht er iets gigantisch mis gaan. Na de aanslag op Het Capitool wordt Kirkman onmiddellijk ingezworen als de nieuwe president en voilá, daar heb je weer een nieuwe serie over Amerikaanse politiek. President Kirkman wordt gespeeld door Kiefer Sutherland, die de serie als een bebrilde Atlas op zijn hangende schouders draagt.

Bedoel ik daarmee dat het niet zo best is? Misschien, maar wacht nog heel even. De serie is een bingokaart van clichés. Oorlogslustige alfaman als oppergeneraal? Check. Charmante en knappe echtgenote van vrij kleurloze, maar machtige man? Check. Belangrijke scènes in slow motion? Check. Een sinister complot met een oorlogsheld die juist een slechterik blijkt te zijn? Checker-de-check-check. De personages zijn eendimensionaal, net als het plot en het decor eigenlijk ook. Het is alsof iemand de scripts van Homeland en House of Cards moest bewaken, ze per ongeluk kwijt raakte, in paniek naar de kroeg ging en uiteindelijk dronken en overstuur de verhalen heeft uitgelegd aan een scenarist van Goudkust, die er vervolgens één nieuw script van heeft gemaakt.

En toch. Toch kijk ik elke week reikhalzend uit naar een nieuwe aflevering en ben ik oprecht teleurgesteld als er een keertje - bijvoorbeeld vanwege Thanksgiving - geen aflevering is. Juist omdat het zo oppervlakkig is, geen pretenties heeft en je overlaadt met plottwists, dialogen en beelden die je al zo vaak in andere, betere films en series voorbij hebt zien komen. Het is voorspelbaar zonder dat letterlijk zijn, vraagt niet te veel van je hersenen en biedt - nu de realiteit fictie heeft ingehaald - op een vreemde manier troost. Het is een patatje-met tussen haute cuisine; een pulproman tussen klassiekers; goed bestede tijdverspilling.

Inmiddels staat het hele eerste seizoen op Netflix. Eergisteren kwam ook de laatste aflevering online. Aan het eind daarvan zit een cliffhanger zo afgezaagd, zo grotesk, dat het lachwekkend is. En toch: ik tel de dagen af tot het nieuwe seizoen begint.