Deeltijdwerk

Vanaf 1 november 1996 is het zo ver en kent de wet een verbod op het maken van onderscheid tussen werknemers naar arbeidsduur. De bescherming geldt overigens ook voor ambtenaren. In Nederland is het deeltijdwerken geen marginaal verschijnsel. In 1990 werkte 61 procent van de werkende vrouwen en 19 procent van de werkende mannen in deeltijd. Nederland is daarmee een zeer ruime koploper binnen Europa.

Het nieuwe wetsartikel verbiedt een werkgever slechtere arbeidsvoorwaarden overeen te komen met een deeltijd- dan met een voltijd-werknemer. Vanzelfsprekend is betaling van een gelijk uurloon inbegrepen. Ook faciliteiten die de werkgever aanbiedt, zoals scholing, dienen toegankelijk te zijn voor deeltijdwerkers. Belangrijk is tevens dat parttimers niet (eerder) ontslagen mogen worden omdat zij parttimer zijn. Alleen een objectief te rechtvaardigen onderscheid kan eventueel tot een ongelijke behandeling noodzaken.

De wettelijke bepaling is winst ten opzichte van de vroegere situatie. Toen kon ongelijke behandeling van deeltijdwerkers alleen aan de orde komen via de weg van indirecte discriminatie naar geslacht, en die bood alleen soelaas voor de vrouwelijke deeltijdwerker.

Jammer is dat de wet deeltijdwerk niet op alle fronten gelijkwaardig maakt. Uitdrukkelijk niet inbegrepen is bijvoorbeeld de verplichting een overwerktoeslag te betalen wanneer de individueel geldende arbeidstijd verstreken is. Ook een parttimer werkt pas over na overschrijding van de normale arbeidstijd, doorgaans 38 uur.

Minister Melkert was hier stellig over tijdens de parlementaire behandeling. Deeltijdwerkers hebben naast hun parttime baan veelal andere taken, en extra werk betekent juist voor hen extra organisatie. Deze belasting rechtvaardigt honorering volgens een overwerktarief.

Melkert viel niet te overtuigen. Bij Zalm zou het misschien gelukt zijn.

Yvonne Berkeljon

De auteur is advocaat in Amsterdam.