De wanhoop is nog niet uit zijn liedjes verdwenen, maar de zon breekt soms door

'O man, die kerk! Die avond vergeet ik nooit. Het was het laatste optreden van de tournee. Ik heb nog nooit in zo'n mooie zaal gezongen, waar ik mezelf zo geweldig goed kon horen.'

John Moreland (32) is nog altijd vol van zijn optreden op 5 november 2016 in de Lutherse Kerk in Den Haag, tijdens Crossing Border. Hij zat op zijn stoel en speelde zijn liedjes: rauwe country en americana in de traditie van Steve Earle, mannenverdriet van de Amerikaanse zelfkant, recht uit het hart. Het publiek luisterde ademloos naar de desolate prachtliedjes en de overweldigende, diepe stem van John Moreland.

Nu is het acht maanden later en zit hij in de lobby van zijn hotel in Amsterdam-Zuid om te vertellen over zijn opnieuw prachtige nieuwe album Big Bad Luv. Maar 'Den Haag' zit nog vers in het geheugen. De enorme man uit Tulsa, Oklahoma, frummelt even aan de klep van zijn pet en gniffelt achter zijn baard, alsof hij kattekwaad gaat opbiechten: 'In het laatste lied raakte ik wat overmoedig. Ik ging genieten van mijn eigen stemgeluid en prompt vergat ik de woorden. Oeps.'

De Lima-tent op Lowlands is andere koek dan de Lutherse Kerk, maar het kan haast niet anders of hij maakt ook in Biddinghuizen veel nieuwe vrienden, vroeg op de zondagmiddag.

Zijn eerste drie platen (opgenomen met begeleidingsbands) bevatten stevige countryrock met echo's van de americanapunk van The Replacements. In 2011 ging het roer om: Moreland ging solo, slechts gewapend met een akoestische gitaar. Zijn liedjes waren kaal en hartverscheurend.

Het aardige succes van High on Tulsa Heat (2015) leverde hem een contract op met het fameuze indielabel 4AD. Moreland had tijdens de opnamen van Big Bad Luv voor het eerst in jaren weer een begeleidingsband achter zich. Het album is wat opgeruimder van toon dan zijn eerdere werk.

'Mijn liedjes gaan niet altijd over mij, maar ze weerspiegelen wel hoe het met me gaat. En ja, het gaat goed met me. Omdat High on Tulsa Heat redelijk goed verkocht, heb ik mijn klotebaantje kunnen opzeggen. 4AD neemt me veel werk uit handen.'

En dan heeft hij het belangrijkste nog niet genoemd: 'Ik ben getrouwd en stapelverliefd. Toen ik mijn vorige plaat schreef was alles anders en gaf ik mezelf eerlijk gezegd geen kans in de liefde.'

Het is werkelijk aandoenlijk om het die enorme man te horen vertellen. Zijn vrouw Pearl Rachinsky ontwierp de serene, stijlvolle hoes voor Big Bad Luv. De wanhoop is nog niet uit zijn liedjes verdwenen, maar de zon breekt soms voelbaar door: 'Now I've found me a reason to be a man', zingt hij op Lies I Chose to Believe. En in Ain't We Gold, ontroerend eenvoudig: 'Baby, it's a good thing I got you.'

undefined

John Moreland hoeft, eigenlijk voor het eerst, niet alles meer zelf te doen. Dat was tot voor kort wél het geval, een erfenis uit zijn verleden in allerlei punk-, hardcore- en metalbands in Texas en Oklahoma. Ja, echt: deze man, met een zangstem die je hart kan laten huilen, was jarenlang gitarist in de kiezelharde lawaaibands.

'Het waren er te veel om op te noemen. Achteraf is eigenlijk alleen Thirty Called Arson serieus te nemen. Metalcore. We waren best goed en hebben een album uitgebracht. Dat is er met al die andere bands niet van gekomen. Ik was 17, 18 jaar.'

En passant leerde hij de belangrijkste les van zijn leven: do it yourself. Regel je eigen zaken, doe je boekhouding, wees je eigen boeker, manager en platenmaatschappij, want een ander gaat het niet voor je doen. Zonder die vechtersmentaliteit was hij niet gekomen waar hij nu staat, zegt hij zelf.

Voor het eerst verwijst Moreland, terloops, naar zijn fysieke verschijning: 'Kijk nou eens naar mij. Zou jij dan denken: van die jongen gaan we een ster maken? Daar gaan we eens goed in investeren? Natuurlijk niet. Een man als ik krijgt niets cadeau. Dus moet je het zelf doen.

Dat ik nu een boeker en een label heb die zich voor me willen inzetten omdat ze mijn muziek goed vinden en me ook nog respecteren zoals ik ben, is echt een ongelooflijk geschenk na al die jaren.'

Moreland zal nooit doen alsof zijn punk- en metalcorejaren een muzikaal inferieure jeugdzonde waren. Sterker nog: 'Ik werd de hardcore een beetje zat en leerde het werk van Steve Earle en Townes Van Zandt kennen. Die kant wilde ik ook op, de kant van de Amerikaanse singer-songwriter, maar ik heb gezocht en geworsteld totdat ik liedjes kon schrijven die me net zo'n adrenalinekick geven als de muziek die ik op mijn 15de met die punk- en metalbandjes maakte. Nu heb ik dat bereikt en realiseer ik me pas goed: als songschrijver zoek ik nog precies hetzelfde als toen.'

_{Zondag, 12.30 uur, Lima
(En ook nog 22/8 Paradiso, Amsterdam en 23/8 Stevenskerk, Nijmegen)}