De Volkskrant tv-selectie voor donderdag 25 januari

Kunststof NPO
Radio 1, 19.30 uur

Petra Possel gaat in gesprek met satiricus en tv-presentator Arjen Lubach, die zondag terugkeert met het achtste seizoen van zijn met de Zilveren Nipkowschijf bekroonde Zondag met Lubach. Wat zijn Lubachs plannen voor 2018?

RamBam
NPO 3, 21.00 uur

Deze week onderzoeken de RamBam-verslaggevers ayahuasca, de hallucinerende thee die onder de opiumwet valt en steeds vaker wordt aangeboden als therapie. Verlopen deze theeceremonies op de juiste manier, of zijn er gevaren?

Big Cats
BBC 1, 21.00 uur

In het slot van dit drieluik over katachtigen wordt ingegaan op een baanbrekend fokprogramma in Spanje. Het is erin geslaagd de Iberische lynx, een zeldzaam geworden kattensoort, zich weer te laten vermenigvuldigen.

Floortje
NPO 1, 21.30 uur

De 62-jarige Nederlandse Geertje woont al 22 jaar op een paradijselijk eilandje in het Wakatobi National Park in Indonesië. In de loop der jaren is zij er opgenomen door een bijzondere groep mensen, de zeenomaden. Floortje Dessing gaat langs.

Bureau Korea
NPO 3, 21.40 uur

Zullen de Nederlandse sporters zich thuis gaan voelen in het Olympisch dorp van Pyeongchang? Frank Evenblij en Erik Dijkstra zijn in Zuid-Korea en fietsen door het dorp. Ook spreken ze met schaatsers Mark Tuitert, Kjeld Nuis en Dai Dai Ntab.

Close-up: Paula Rego
NPO 2, 22.55 uur

Portret van kunstenaar Paula Rego (1935), die opgroeide in Portugal, maar al op jonge leeftijd naar Londen vertrok. In haar werk ging Rego de strijd aan met de Portugese dictatuur en het vrouwonvriendelijke klimaat dat er toen heerste.

Super Dark Times (Kevin Phillips, 2017)
Netflix

Toen Super Dark Times vorig jaar op het International Film Festival Rotterdam (IFFR) zijn wereldpremière beleefde, was de film net te laat de programmering binnengesleept om nog mee te kunnen doen in de Tiger-competitie. Mooi toeval dus, dat deze uitstekende coming-of-agethriller vlak voor de nieuwe editie van het IFFR beschikbaar is geworden via Netflix. Precies het soort ontdekkingen dat je als filmliefhebber hoopt te doen, wanneer je de bioscoopzaal inruilt voor speuren en streamen.

Als Super Dark Times, in de pers adequaat omschreven als een kruising tussen Stand By Me(1986) en Donnie Darko (2001) ergens in uitblinkt, dan is het wel sfeer. De sfeer van het Amerika van de jaren negentig, en van puber jongens die even verveeld als tevreden met elkaar rondhangen, hun vriendschappen aftasten, verliefd worden op dat ene meisje in de klas en doelloze fietstochtjes maken. Schrijvers Ben Collins en Luke Piotrowski en debuterend regisseur Kevin Phillips zetten meteen de goede toon, waardoor je het de jongens en dan vooral boezemvrienden Zach (Owen Campbell) en Josh (Charlie Tahan) toewenst dat alles kan blijven zoals het is.

Maar ja, die apocalyptisch aanvoelende openingsscène, rond een gat in de ruit van een schoolklas en een op de grond liggend, zwaargewond hert. En die titel, die verklapt dat er vroeg of laat iets zal gebeuren dat het leven van Zach en Josh volkomen overhoop haalt. Wat dat betreft wordt de toeschouwer niet gespaard, door een film die steeds stoutmoedigere stappen richting thriller en horror zet en qua plot en thematiek flink durft te meanderen.

Dat doet hij overigens zonder de fijnzinnige dynamiek tussen de hoofdpersonages op het spel te zetten. De gruwelen van het opgroeien, eerste romances en rijkelijk vloeiend bloed het bijt elkaar allerminst, in Super Dark Times, dat ook nog eens voortreffelijk wordt vertolkt door de jonge cast, en dat na het IFFR jammer genoeg door geen enkele Nederlandse distributeur werd opgepikt.

Aloys (Tobias Nölle, 2016)
Arte, 23.05-00.35 uur.

In het hoofd van Aloys Adorn (Georg Friedrich) is het altijd herfst. De Zwitserse privédetective stelt zich duistere bossen voor, druipend van dauw en mist. Hij ziet grijze luchten, voelt de kou. Aloys was al nooit erg sociaal, maar sinds de dood van zijn vader heeft hij zich bijna volledig teruggetrokken in zijn appartement en in zijn fantasie. Het is niet gemakkelijk een film te maken die zich voor een groot deel afspeelt in de binnenwereld van een personage, maar de jonge regisseur en scenarioschrijver Tobias Nölle doet het met ogenschijnlijk gemak. Hij introduceert Aloys als een merkwaardige, stugge man, die zelden met anderen in contact komt. Als privédetective observeert hij slechts, van een afstandje. Totdat hij op een dag zijn spullen kwijtraakt in de bus en even later telefonisch benaderd wordt door een vrouw. De rollen zijn nu omgekeerd: zij heeft zijn filmpjes en apparatuur in haar bezit en begint hem te bespioneren. Het achtervolgingsspel krijgt al gauw een romantische component, in een film waar fantasie en werkelijkheid al snel probleemloos in elkaar overvloeien. Het surrealistische drama krijgt steeds meer kleur: het groengrijs van de bossen en de bruintinten van Aloys' ouderwets ingerichte appartement worden aangevuld met knalrode feestkleding. Knap en intrigerend debuut, dat nieuwsgierig maakt naar het vervolg van Nölles carrière.