De slaapkamers van de vakantievilla hebben allemaal een eigen badkamer, maar soms ook niet. Dat leidt dan tot ruzie

Ik zit in een vaste vriendenkring van negen mannen. We gaan elk jaar een week samen met vakantie. Zeven dagen lang liggen we dan in een deuk in een luxe villa met zwembad.

Ieder heeft zijn eigen rol. Tien 1 is het permanent opgewonden standje, Tien 2 is af en toe in de war maar gelukkig heeft ze dat zelf niet door, Tjitske is ondernemend en weet alles van de natuur, zijn Mark is de leukste en liefste droogkloot, Yakine is de beste fotograaf, Nour de stilste genieter en samen vormen ze een verrukkelijke kok, Paul is de regelneef en beschaafdste Amerikaan ter wereld en Lamoretteketet is inspirerend, weet het meest van (kunst)geschiedenis, maar denkt helaas ten onrechte dat zij een keukenprinses is. Ze mag van ons één keer in die week koken, meestal pasta alla Norma, waarop wij streng toezicht houden, anders gooit ze er rustig een banaan in. Rijden mag ze trouwens ook niet.

Zij, ja. Wij noemen elkaar zij omdat we dat gewoon al decennialang ontzettend leuk vinden Dat leidt wel tot verwarring, want we noemen iedereen zij, waarbij soms niet duidelijk is of het een hij of een daadwerkelijke zij betreft. Lamoretteketet heeft die verwarring het treffendst verwoord toen we eens samen stonden te praten met een heteroseksuele vriend: hij wees mij aan en zei: ‘Waarom zij mij altijd zij noemt, is mij een raadsel.’

Ik ben heel vroeg wakker en maak dan de keuken schoon. Ik hou van schoonmaken. De eerste die na mij binnen druppelt zegt: daaaaaag, mevrouw. Vervolgens wordt zo gedetailleerd mogelijk informatie uitgewisseld over de wederzijdse stoelgang. En dan liggen we dus al in een deuk. Dat niveau. ’s Avonds hebben we best wel pittige discussies over het wereldgebeuren.

De slaapkamers hebben allemaal een eigen badkamer, maar soms ook niet. Dat leidt dan tot ruzie. Eén keer werd een slachtpartij ternauwernood voorkomen, sindsdien wordt er officieel geloot. Dat komt erop neer dat de eerste die arriveert de beste kamer inpikt en dan héél snel zogenaamd relaxed in de tuin gaat zitten. De anderen leggen zich erbij neer. Er valt niets tegen te doen.

Ik beland meestal in een groot formaat hondenmand. Zes van de negen zijn stelletjes en die verdienen een grotere kamer, ben ik principieel van mening.

Nu gaan we weer. We zijn op Ibiza geweest, Sicilië, in Italië en Frankrijk. Dit jaar wordt het Kreta. Daar hebben we een huis gevonden waaraan de koning en zijn vrouw nog een puntje kunnen zuigen, qua Griekenland. (We zijn inderdaad witte bevoorrechte mannen, al zijn er twee beige – dat weet ik heus wel).

Een topvilla. Vanwege mijn kanker is mij van acht kanten verzekerd dat ik nu de eerste keus heb voor een kamer. Ik ben tot in het diepst van mijn ziel ontroerd, dames.

Maar ik moet het nog zien.