De rust van een kantoorbaan

Het roer moet om. Ik wil een baan. Op een kantoor. Met een koffieautomaat en een watercooler en weinig verantwoordelijkheid of in ieder geval iets dat ik om tien voor vijf kan uitzetten, waarna ik serieus niks meer te doen heb. Het hangt me de keel uit, dat ge-zzp. Ik ben een Zelfstandige Zonder Personeel sinds lang voordat de term bestond, sinds school eigenlijk, toen het nog gewoon 'niksnut' heette. Ik heb geprobeerd om studies en baantjes vol te houden, maar het heeft me altijd ontbroken aan het zitvlees en de motivatie om ooit iets anders te worden dan zelfstandig. En aangezien ik nooit rijk genoeg was om personeel in te huren, ben ik zzp'er. Daarom.

Maar nu begin ik langzamerhand een beetje gek te worden van mezelf, van al het geslenter en gelounge aan ruw-houten tafels in koffietentjes vol zzp'ers (verborgen werklozen, geef het beestje maar een naam) met publieksvriendelijke, fopalternatieve muziek over de Bose-boxjes, waar iedereen een beetje creative zit te wezen. Wat feitelijk neerkomt op turen naar een laptop en het slempen van een koffie-verkeerd, wachtend op inspiratie en die zak met geld waarop iedereen in al die jaren van blank en welvarend wezen had gerekend, maar die in deze permanente recessie steeds moeilijker bijeen te fantaseren valt.

Ik probeer wel eens thuis te werken, ik heb er tenslotte een bureau staan. Maar mijn huis zit overvol met afleidingen. Er staan preludes van Bach op de piano, er zit natte was in de wasmachine en er zit een cd van Elbow in de stereo. Als ik nou wilskracht had, maar nee, dat is meer iets voor andere mensen.

Ik heb ook vrienden die al twintig jaar naar hetzelfde kantoor fietsen en daar van negen tot vijf werken en daarna echt klaar zijn. Waar me dat eerst een nachtmerrie leek, lijkt me dat nu een paradijs van innerlijke en uiterlijke rust, een bevrijding van de dictatuur van het olijke duo Zin & Inspiratie; twee luie flexwerkers die er nooit zijn als je ze nodig hebt. Een kantoortuin met een eigen bureautje tussen de potpalmen, een helder omschreven taak ... vergeet dat witte schelpenstrand, ik wil uitrusten in een verzekeringskantoor op de afdeling dataverwerking. Mijn lievelingsfantasieberoep is straatveger. Zo met een hogedrukspuit de stoep schoonstralen of, als het koud is, in het bezemkarretje zitten.

Niet dat ik dat echt zou kunnen, want je moet er belachelijk vroeg voor opstaan en het geld zal ook wel een stukje onder de balkenendenorm liggen en mijn collega's zouden me de hele tijd pesten met mijn kakaccent, maar toch: aan het eind van de dag heb je van de wereld echt een betere plek gemaakt. Ik in ieder geval een schonere.

Zou er niet een werknemer tussen zitten die wel een columnpje voor het Volkskrant Magazine wil tikken? Dat zou een mooie ruilstage zijn: het zijn tenslotte allebei klussen waarvoor je geen diploma nodig hebt. En zo'n vent zit vast vol met verhalen die voor u, blanke middelbaar tot hoogopgeleide vrouw, die u volgens de lezersonderzoeken schijnt te wezen, volkomen nieuw zijn. In ieder geval een stuk verrassender dan mijn gezeur.

Oké, ik ga het overleggen met mijn vrouw - we moeten de hypotheek een beetje aanpassen en judoles kan er niet meer vanaf, maar ik zal een stuk gelukkiger zijn. Vaarwel zzp-schap. Vaarwel late ontbijtjes op terrasjes, ik zal jullie missen.

_{t.vanluyn@volkskrant.nl}

undefined