De rollen omgedraaid
Lieve lezers, we wisten wel dat we een beroep op u konden doen. Dat u gráág de macht grijpt. Dat uw handen jeuken om zelf een Volkskrant magazine te vullen en te maken....
Nog geen vier uur nadat de krant met het magazine en daarin de oproep op de mat was geploft, was de eerste Wittemanachtige column al blij naar ons toe gemaild (uiteindelijk werden het er 88 à la Sylvia). Daarna bleef het tien dagen lang columns regenen en ideeën voor artikelen, interviews, rubrieken.
Een paar dingen vielen op. Vrouwen mailden veel vaker dan mannen. En die vrouwelijke lezer wil graag haar emoties delen. U wilt vertellen over relatieleed, gestoorde onderbuurmannen, werkloze echtgenoten, aan speed verslaafde dochters, autistische zonen, falende instanties, zieke zussen en eenzame buurtbewoners. Was u een mailende man, dan hield u het doorgaans wat luchtiger en wilde u het over uw hobby hebben, uw oldtimer aanprijzen of uw maaltijd laten proeven. De ene verdwaalde man die zijn ziekelijke bewaarzucht opbiechtte of net uit een depressie was herrezen, wilde bij nader inzien toch liever niet in de krant.
In een week waarin we overuren draaiden hebben we al uw honderden verhalen gelezen. We hebben een tiental lezers uitverkoren, opgezocht en gefotografeerd. Hun verhalen opgetekend, bij hen gegeten, met hen een kledingzaak op z’n kop gezet en in hun auto gezeten. De beste Sylvia-, Wim- en Hanna-watchers zijn voor een keer uitverkoren als magazinecolumnisten – met (webcam)foto en al.
En de redactie? Die bevolkt voor de gelegenheid de lezersrubrieken Mijn foto en Mijn stijl en geeft antwoord op uw dilemma in Wat zou u doen.
Veel plezier, ook de komende tien jaar.
