De overdrijver
Het grootste euvel van Mark Rutte is zijn dwangmatige neiging tot overdrijven. Eerst sprak dat velen aan: overdreven vrolijk doen, overdreven goed debatteren in de Kamer, overdreven goed Engels spreken, alles overdreven 'súper' vinden. Nu begint op te vallen dat hij daarin alle kanten op schiet. Eerst overdreven verkiezingsbeloften doen, dan overdreven blijmoedig uitleggen waarom hij ze breekt. Of, het jongste voorbeeld: eerst overdreven hard waarschuwen voor de rooie PvdA-rakkers en er even later overdreven enthousiast over worden als je ze nodig hebt. Vrijdag op zijn partijcongres somde Rutte ze op: Asscher, Timmermans, Dijsselbloem -grote ministers 'in misschien wel een van de beste kabinetten sinds de oorlog'. Hoe moet hij zich dáár nu uit overdrijven als hij straks toch weer gewoon ruzie met ze heeft?
undefined
