Jammer dat deze wedstrijd niet in het plaatselijke estadio kan worden gehouden waar de voorronden zijn gespeeld. Een corrida de toros krijgt de voorkeur.

Nu zie ik in gedachten de zwart-wit geblokte bal, door ons meegenomen uit Nederland, regelmatig over de zijlijn stuiteren om pas meters lager tot stilstand te komen. Maar goed, het is tenslotte de finale van ons eerste buitenlandse toernooi, dus trotseren we dapper de voor ons onbekende omstandigheden.

Mijn nog magere jonge lijf zweet niet zo snel en ik kan goed tegen de warmte. Toch beginnen kleine druppeltjes zich te verzamelen op mijn bovenlip als ik strak in de houding, met samengeknepen ogen, door mijn sportbrilletje rondkijk, vooral opzij naar de dames van onze tegenstander.

Fanatiek 'EspaEspascanderende schoolkinderen zijn vanuit het dorp beneden naar de wedstrijd gekomen. Onze begeleiders in oranje en blauwe shirts met het opschrift Balonkorf schuiven geoneerd een stukje op.

Uit de speakers klinkt ter ere van ons een hymne. De trots straalt van onze koppies. Okee, het is niet het Wilhelmus, maar het is een begin. (Ik wist toen nog niet dat ik nooit international zou worden.) Langs de zijlijn aanschouwt goeroe Kees Terol met een glimlach de ambiance. We winnen met 10-4 van zijn Balon de Plata uit Marbella en ik ruil mijn reserveshirt met Quinito voor een bloedrood en helgeel gestreept exemplaar.

Tot laat in de avond drinken we champagne en sangria uit de kampioensbeker. Het is de afsluiting van twee weken vakantie, wedstrijden en de onbereikbare chocoladekleurige ogen van Anna Maria.

Het is juli 1973. De expansie van het Nederlandse korfbal in de rest van Europa is begonnen.