De luis en ik zouden het samen voor de iPhone kunnen opnemen

Het is altijd goed om het op te nemen voor de underdog en gek genoeg is dat de iPhone, die dan wel wordt begeerd maar ook steeds weer de schuld krijgt van het teloorgaan van al onze sociale vaardigheden. Veelvuldig gebruik van de telefoon zou volgens filosoof Hans Schnitzler, die vandaag op het Brainwash Festival in Amsterdam spreekt, leiden tot verminderde spreekvaardigheid, minder empathie, een verstoorde houding tot ruimtes en minder seks. Natuurlijk is dat goed onderzocht, dus wie ben ik om dat in twijfel te trekken? Het weinige wat ik kan doen om de iPhone te troosten is over de enige keer te vertellen dat deze telefoon het tegenovergestelde veroorzaakte, en ik herhaal: de enige keer. Het begon afgelopen dinsdag in de lift op de zevende verdieping van het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis in Amsterdam.

Een man in verplegersuniform stapte na mij de lift in, keek naar mijn tas en sprak me met een ondefinieerbaar accent aan: 'Dat is één mooooie tas, één zachte tas, een tas die jij wilt knuffelen.' Ik tilde mijn fluffy tas omhoog en streek 'm langs mijn wang.

'Ik heb een filmpje gezien', zei hij, 'van een poes die een meisje troost, wil jij het zien?'

'Jazeker', zei ik. En in die lift, een ruimte waartoe iedereen altijd een verstoorde houding heeft, groeide het gemak, terwijl we, met onze hoofden vlak naast elkaar, een filmpje bekeken van een huilend meisje dat door een dikke grijze kater werd getroost. De man en ik maakten tegelijkertijd vertederde geluiden. Het filmpje stond in zijn Whatsapp, dus ik zag eronder nog wat persoonlijke berichten van zijn vrienden staan. Samen stapten we de lift uit. De vreemde man die op verdieping zeven bij mij in de lift stapte, was op de begane grond een vriend geworden. We liepen nog een eindje verder samen op, door de lange kille ziekenhuisgang, spraken over mensen en dieren en toen moest hij naar links en ik rechtdoor.

'Bedankt voor uw tijd', zei de man.

Ik zei: 'Nog een fijne dag', en we gingen ons weegs. In drie minuten hadden we onze spreekvaardigheid, empathie en verhouding tot de ruimte verbeterd en seks hadden we dan wel niet gehad, maar zo dicht bij elkaar als onze hoofden waren toen we naar het filmpje keken, gebeurt me zelden met vreemde mannen in een lift.

Het schijnt trouwens zo te zijn dat op de middelbare school meer luizen voorkomen omdat er zoveel selfies worden genomen. Al die meiden met dat lange haar met hun hoofden lekker dicht bij elkaar, wat een paradijs voor de luis, die zo gemakkelijk kan overspringen. De luis en ik, dacht ik toen, we zouden het samen voor de iPhone kunnen opnemen.

Ook dacht ik dat ik het net zo goed eens voor de luis kon opnemen, en ik googlede: 'Waar zijn luizen goed voor?' Blijkbaar wordt die informatie geheimgehouden, want ik zoek nog steeds naar het nut van de luis. Ik kwam wel achter interessante weetjes, zoals dat de luis een plaaginsect is (alweer die beschimping) en een cultuurvolger: 'Een organisme dat bij zijn verspreiding gebruikmaakt van de mogelijkheden die de mens het biedt. In het geval van dieren hoort hier ook bij dat ze weinig angst voor de mens hebben.'

Dit is dus het aardige dat ik van de luis kan zeggen: de luis is dapper.