De Kist

Die zaterdagochtend had Kistemaker met dat geweldige marktkoopmannenhoofd van 'm in de krant gestaan. De Kist zei tegen de verslaggever: 'Ik kreeg een klets om mijn hoofd.'

Een klets? Bleek een zware virusinfectie te zijn geweest. Echte voetbaltrainers praten over ernstige dingen graag zo achteloos mogelijk. Achteloos naar wel kernachtig. Echte voetbaltrainers hebben namelijk een hekel aan lettergrepen.

Vijf jaar geleden had ik Simon Kistemaker al eens gezien. Hij was trainer van FC Utrecht dat een oefenwedstrijd speelde tegen Barcelona. Oefenwedstrijd? Een ordinaire schoppartij zal ik bedoelen. Vooral Utrecht moest daarop blijkbaar nog flink oefenen. De Kist houdt van hard, mannelijk voetbal. 'Niks mis mee', bromde hij die avond en daar zat, in al zijn kernachtigheid, ook wel iets in.

Nog geen half jaar later lag de Kist er uit bij Utrecht, ondanks zijn mateloze populariteit bij de aanhangers. Ze scandeerden zijn naam en hij dirigeerde met een wijsvinger, tot op het laatst toe. Schandalige zaak dus, dat ontslag.

Als het betaald voetbal aan iets ten onder gaat, dan is het wel aan een gebrek aan echte voetbaltrainers, aan norse lomperiken die gewoon zeggen waar het op staat, die het niets kan schelen dat hun voetbalclub zich bvo noemt. Waar is Rinus Israel gebleven? Rob Jacobs? Ab Fafié? Henk Wullems? Piet Schrijvers? Leo Beenhakker? Aad de Mos? Willem van Hanegem?!

Alleen Fritz Korbach en Martin Jol zijn tegenwoordig nog van dit prettig onaangepaste allooi. En Simon Kistemaker natuurlijk. Een paar jaar stond hij ergens in Spakenburg gerangeerd totdat Telstar hem weer te voorschijn toverde. Nu Telstar het zo verrassend goed doet, is Simon Kistemaker zaterdagochtend eindelijk weer sportpaginanieuws.

Daarom zaterdagavond fluks naar Schoonenberg waar Telstar als de trotse nummer drie van de eerste divisie aan de wedstrijd tegen Zwolle begint. Kistemaker zwaait naar alle drieduizend IJmonders die eindelijk de weg naar het sportpark zijn ingeslagen en drukt de 53 volhouders persoonlijk de hand. Ze scanderen zijn naam, de trainer dirigeert met een wijsvinger. Gelukkig, niets veranderd.

Jammer alleen van die rare jas. Van een afstandje lijkt het wel alsof de Kist een luchtbed om zijn lijf heeft vastgesnoerd. Waarom niet gewoon lang, van leer en glimmend, zoals vroeger? Dit kan niet goed gaan.

In de 29ste minuut wordt het 0-1, in de veertigste minuut 0-2 en in de zestigste minuut zelfs 0-3. Drie minuten later is het weliswaar alweer 1-3, maar dan zijn de Witte Leeuwen ook wel uitgebruld.

Met een beteuterd gezicht staat de Kist ons na afloop te woord. Collega Lodeweges heeft een tamelijk ingewikkeld verhaal over het tactisch concept verteld. Kistemaker constateert dat het gehoopte spektakel is uitgebleven en dat Den Dunnen z'n haar nog kon kammen voordat hij die tweede erin kopte.

Meer lol valt er deze avond niet te beleven aan Simon Kistemaker. Buiten regent het, in de perskeet lekt het en het luchtbed hangt als een natte dweil om dat machtige lichaam. De Kist verdient beter, echter.