De gewone sterveling op tv mag nooit zijn lelijke zelf blijven

Het was tijd voor verandering. Dat trof: zaterdag blikte EO's Kefah Allush terug op zijn eigen seizoen van De verandering. Op 'de hoogtepunten', welteverstaan.

Voor het programma had hij 'bijzondere en inspirerende mensen' ontmoet, 'maar allemaal met een heftig levensverhaal.' Dat waren onder meer 'gijzelnemers, misbruikte kinderen, seksverslaafden en meedogenloze gangsters'. Ze hadden één ding gemeen: ze waren veranderd, en iedereen mocht het weten. Pardon: moest het weten.

Veranderen. Nooit mag de gewone sterveling op tv zijn lelijke zelf blijven, hij moet continu veranderen. De verandering is voor de EO wat Extreme Makeover is voor de gemeente van de commerciële televisie. De onderliggende boodschap is gelijk: de mens is een monster, maar je kunt hem een beetje mooier maken, dankzij de toverdoos televisie.

Geen wonder dat de terugblik op de 'hoogtepunten' televisie op z'n televisiest werd. Alleen al dat vieren van het eigen succes. De zelffelicitatie, aan de hand van 'heftige verhalen', uit zo extreem mogelijke hoek.

Kefah Allush blikte vanuit de montagekamer tevreden terug op zijn aflevering met 'popster' Roy de Casembroot (wie kent hem niet?), in 1983 drummer van The Shorts, van de hit Comment ça va? ('Comme ci, comme ci, comme ci, comme ça').

Nadat hij uit de band was gestapt, was Roy aan lager wal geraakt. En aan de drugs. Toen hij zijn vriendin had mishandeld, had de politie hem op straat gezet. Hij belandde 'in de bosjes, achter het station', vertelde Allush.

Kefah vond hem terug. Niet in de bosjes, maar in een muziekstudio, waar Roy oefende met zijn nieuwe band. Daar vertelde hij zijn verhaal, van drugs en de lage wal. De mishandeling, het stelen van fietsen, zijn verblijf in de cel - het werd allemaal met vage beelden 'gereconstrueerd', zoals we dat met de paplepel ingegoten hebben gekregen door Opsporing verzocht en Peter R. de Vries.

Een politierechercheur had Roy een verslavingskliniek gewezen. Een christelijke - we zijn weer thuis. Roy, nu met Allush op straat, zei: 'Het was een warm bad'. Bij de eerste kerkdienst dacht hij: 'Wow, wat een liefde'. Gods liefde, uiteraard.

Of hij zijn mishandelde ex Suzette nog eens wilde zien. 'Zeker', zei Roy. Allush, zalvend: 'Wat voel je?'

'Liefde'.

'Heb je ook spijt?', nam Allush de biecht af.

'Heel erg'.

En daar kwam, na dertig jaar, Suzette aangelopen. Ze naderde Roy van achteren, en sloeg haar handen op zijn ogen, zonder dat hij daarvan schrok. En daar was het weerzien. De omhelzing, de weeë pianoklanken. Roy zei: 'Sorry voor de dingen die ik gedaan heb, he'. Suzette: 'Sorry dat ik je in de steek heb gelaten.'

'Mooi, hè?', feliciteerde Kefah Allush zichzelf vanuit zijn montagekamer.

Zo was ook in De verandering één ding heel erg hetzelfde gebleven.

Als televisie niet wil veranderen, dan doe ik het wel. Want, lieve lezer, het hoge woord moet eruit: het is tijd voor verandering. Deze kijker gaat zijn tv-toestel uitzetten. Deze week is mijn laatste week als dagelijks televisierecensent. Om het in tv-formats uit te drukken: Ik vertrek. Maar - waarom bestaat dat format eigenlijk niet? - ik kom terug. Veranderd, maar hopelijk dezelfde. Daarover later meer.

En dan hier een weemoedig pianodeuntje.

Mooi, hè?