De Dolly Dots sluiten een heel leven samen af (maar nog niet helemaal)

Plaats: een ruime fotostudio in het centrum van Amsterdam.
Aanwezig: een fotograaf met een uitgebreid team van assistenten en visagisten, een interviewer en vijf Dolly Dots.
Aanleiding: de grootste meidengroep die Nederland ooit kende heeft net een reünietour van 62 theatershows achter de rug en maakt zich nu op voor hun allerlaatste optreden in de Ziggo Dome: Symphonica in Rosso. Daarna zullen ze ex-Dolly Dots zijn, Dots in ruste, al maakt Esther Oosterbeek zich op voorhand al weinig illusies dat de buitenwereld het ook zo zal zien. ‘Wat we verder ook nog allemaal doen’, zegt ze, ‘op onze grafsteen zal staan: hier rust een ouwe Dot’.

Maar daarover niet getreurd, zeker vandaag niet. Hun gelach komt je al bij de ingang tegemoet. Een maand na de laatste show van de Sisters on Tour-tournee zijn ze zichtbaar blij om elkaar weer te zien en glijden ze moeiteloos in de ‘groepsidentiteit’ die voor hen zo vanzelfsprekend voelt. Het regent grappen waarin de uitdagingen van het touren-op-leeftijd centraal staan. Nadat Angéla Kramers, die ‘Chela’ wordt genoemd, op onmogelijk hoge hakken voor de fotograaf heeft geposeerd, dondert ze gierend van het lachen van een verhoginkje, toevallig recht in de armen van de interviewer. Vanuit de schminkstoel becommentarieert Angela Groothuizen intussen haar nog onopgemaakte spiegelbeeld: ‘Zit je op je 63ste eindelijk helemaal lekker in je vel, gaat het hangen.’

Gedeeld leven

Esther zucht dat ze zich na de laatste show voelde alsof ze ‘heel strak stond ingeparkeerd tussen twee auto’s met een vrachtwagen bovenop me’. Chela haakt in: ‘Ik lag er wekenlang helemaal af. Compleet verguld en verzadigd hoor, want het was geweldig. Ik kreeg er enorm veel energie van, maar toen dat wegviel was ik wel opeens weer heel erg 63. En dacht ik: o, help, straks zien we mekaar niet meer.’

Angela: ‘Ik óók! Op onze leeftijd is het gewoon heel lekker om zo te worden toegejuicht. Maar als dan de adrenaline wegvalt besef je dat we ook iets afsluiten: een heel leven samen. Jézus!’

Dat gedeelde leven begon in 1979, toen de Dolly Dots bij elkaar werden gezocht door de producers Peter van Asten en Richard de Bois, en Cees van Leeuwen, voormalig manager van onder meer Shocking Blue. Typetjes wilden ze, lege hulzen die zij naar believen konden invullen. Er moest een donker meisje bij, want dat zou goed zijn voor de Duitse markt. Anita Heilker moest haar haar blonderen omdat er anders met Chela maar één ‘blondje’ zou zijn.

Tieners waren ze. Patty Zomer, de benjamin van het stel, was 17 en zat nog op school. Vier van hen hadden enige ervaring als danseres in tv-programma’s, maar niet met zingen. Daarvoor werd Angela Groothuizen benaderd, destijds leadzangeres in de hardrockband Howling Hurricane. Zij weigerde aanvankelijk en bracht Ria Brieffies in, de zesde Dolly Dot die in 2009 overleed. Uiteindelijk stapten ze toch allebei in het avontuur. Toen de groep voor het eerst in de studio kwam bleken alle koortjes voor hun eerste single Boys al op de band te staan. Angela protesteerde: dat konden ze best zelf. En zo geschiedde.

Van Leeuwen hield de touwtjes strak in handen. De meiden moesten een kletsverhaaltje over het ontstaan van de groep uit hun hoofd leren en kregen interviewles van de vermaarde popjournalist Jip Golsteijn van De Telegraaf. Geen politiek, was het devies, en vooral: geen woord over eventuele vriendjes. Patty: ‘Dan zouden mensen zich realiseren: o, ze hebben seks! En dat was niet de bedoeling, want wij waren de onschuldige girls next door.’

Met enige verbazing kijken ze nu terug op wat ze zich allemaal lieten welgevallen. ‘Cees was de klassieke witte man, die mansplaining ongeveer had uitgevonden’, zegt Angela. ‘Tegenwoordig is er veel te doen over mannen met macht die schreeuwen, maar tegen ons werd altijd geschreeuwd.’

Chela: ‘We mochten niet uit van ’m. Soms kwam hij ons gewoon uit de disco halen. Hij bemoeide zich ook met wat we aten.’

Anita: ‘Ging je aan de lijn, terwijl je helemaal niet dik was. Met dieetpillen, die we in België haalden. Of je vinger in je keel steken, heb ik ook nog een tijdje gedaan. Zo slecht!’

Esther: ‘Er waren tijden dat hij elke dag vroeg hoeveel er bij me af was. Als hij meereed naar een optreden was het een sport om één chipje uit de zak te halen zonder dat-ie het merkte. Daar sabbelde ik dan op, anders zou hij het horen.’

Patty: ‘In de studio verstopten we een zak chips in het drumstel. Dan zagen we hem vanuit de controlekamer argwanend kijken, maar als je door je knieën ging, kon hij het net niet zien.’

Esther: ‘We hadden ook geen namen hè. Het was: nummer 1, nummer 2...’

Angela: ‘En toch hielden we ook wel weer van hem. Gek hè? Soms moesten we allemaal apart naar zijn kamer komen om over de anderen te praten. Dat was echt Machiavelli, verdeel en heers.’

In opstand tegen Van Leeuwen

Allemaal zeggen ze dat Van Leeuwen daarmee uiteindelijk precies het tegenovergestelde bereikte: de Dolly Dots gingen ‘heulen met elkaar’. ‘Hij heeft ervoor gezorgd dat wij één werden’, zegt Chela. Ondanks hun verschillende karakters bleken ze elkaar erg graag te mogen. De snelkookpan waarin ze terechtkwamen deed de rest. ‘Daar kwam niemand meer tussen.’

Twee keer werd Patty wegens een grote mond door Van Leeuwen uit de groep gezet. Beide keren ging het niet door omdat de anderen ook dreigden op te stappen. Patty: ‘Hij had niet zien aankomen dat het tussen ons zo hecht zou worden. Dat we zeiden: jij werkt toch voor ons, of hebben wij iets verkeerd begrepen? Je zag ’m bij zichzelf kijken: fuck, ze hebben het door.’

Het was ook Patty die als eerste in opstand kwam tegen de kleren die ze geacht werden te dragen. Angela: ‘Ik zie d’r nog staan, onze queen bee. ‘Ik ben die lelijke jurken echt zát!’ Ze had een lange rok aan, trok ’m omhoog tot over d’r tieten, riem om haar middel. ‘Dit gaan we doen. En daar moeten dan van die Amerikaanse laarzen bij.’ Dat we allemaal keken: zo, die heeft er kijk op. En dat Cees ook omging.’

Beatlestaferelen

Intussen verstonden Van Leeuwen en het producersduo wel hun vak. Vanaf het begin hadden de Dolly Dots een stroom hits (onder meer Boys, Radio, Hela-di-ladi-lo, Doo wah diddy en Love me just a little bit more) en een oneindige sliert optredens in binnen- en buitenland. Het is moeilijk te overschatten hoe bepalend zij waren voor het tijdsbeeld van de jaren tachtig – veel meer dan concurrerende meidengroepen als Luv’, die platte seks uitstraalden, het iets chiquere Babe, die na optredens bontjassen kregen omgehangen, of Centerfold, dat in navolging van het Amerikaanse Vanity 6 in lingerie optrad.

De Dolly Dots waren overal: op de radio, in de bladen, in muziekprogramma’s als Toppop en Countdown en familieshows als Ron Brandsteders Showbizzquiz. Ze werden trendsetters, wier haar- en kledingstijl onmiddellijk werd gekopieerd door een publiek van jonge tienermeisjes, die zoals Chela het omschrijft ‘een van ons wilden zijn’, en verliefd waren op Henny of Ernst van Doe Maar’.

Al snel konden ze niet meer over straat zonder achtervolgd te worden. ‘Beatlestaferelen’, zegt Esther. ‘Dranghekken gingen omver.’

Patty: ‘Ik stond eens bij de bakker en werd minutenlang met open mond aangestaard door zo’n meisje. Toen zei ze tegen haar moeder: Mam! Ze eet gewoon een bróódje... Ik kwam niet meer bij, het was heel schattig, maar toch.’

Ziel aan de duivel verkocht

Verguisd werden ze ook. In de jaren tachtig bestond er een strikte scheiding tussen ‘echte’ muziek en ‘commerciële’, en vanzelfsprekend vielen de Dolly Dots in die laatste categorie. Soms stak dat. Angela: ‘Een vriend van me schreeuwde me recht in mijn gezicht dat hij het wálgelijk vond. Ik was een échte muzikant en ik had mijn ziel aan de duivel verkocht.’

Chela: ‘Ik kwam uit een heel links gezin, en daar vonden ze de Dolly Dots helemaal niks. Dat was wel handig, dan ging je niet snel naast je schoenen lopen. Dat gold voor ons allemaal wel. Maar eerlijk gezegd vond ik zelf ook dat het allemaal niet veel waard was.’

Angela: ‘Het speelde vooral in de media. In de Citadel, een Amsterdamse nachtkroeg waar we vaak uitgingen en waar veel muzikanten kwamen, was het geen issue. Spargo kwam er, Fruitcake, Herman Brood. Al werd ik er ook een keer aangesproken door een jongen die met zijn plaatje in de tipparade stond en zichzelf heel wat vond. ‘Wat doen júllie hier? Dit is voor echte muzikanten!’’ Na een goed getimede pauze: ‘Laatst zag ik ’m nog lopen, volgens mij op de dag dat wij in Carré stonden. Bracht-ie folders rond.’

Anita: ‘Maar we hebben wel op fucking Parkpop gestaan. Echt een kers op de taart was dat. Dan weet je dat je er toch een beetje bijhoort. Er waren twee podia. We dachten: iedereen zal wel bij ons weglopen, maar dat was helemaal niet zo.’

Esther: ‘Ook al stonden we Tell it all about boys te zingen. In de kleedkamer waren we ook hartstikke populair.’

Patty: ‘Haha. Dat is ook het voordeel van een meisjesband. Iedereen dacht: misschien zit er een kippetje voor mij bij.’

Beschermd door de Hells Angels

Tijd om er lang bij stil te staan was er niet, want het circus draaide op volle toeren. ‘Veilig’ waren de Dolly Dots alleen in de verlengde Mercedes waarmee ze vaak zeven dagen per week het land doorkruisten. Als er tenminste geen file was, want dan stapte iedereen uit en kwam om hen heen staan. In de auto groeide hun band, en waren de Dolly Dots lang niet zulke brave meisjes als hun imago moest doen vermoeden. Chela ging een tijdje met een aspirant-lid van de Hells Angels. Een stel andere Angels wierp zich ooit op als ‘beschermers’ van de groep en werden door Angela de kleedkamer uitgewerkt toen er een berg coke op tafel kwam. ‘Toen ik eenmaal door had wat dat was, zei ik: jullie zijn lieve jongens, maar dit kan echt niet.’

Na afloop van optredens werd in de Mercedes flink geblowd. ‘Dat ding leek de wagen van Cheech en Chong wel (een komisch filmduo uit die tijd, red.)’, zegt Esther. ‘Als we de raampjes opendraaiden, kwamen de dampen ervan af. Dat hadden we ook echt wel nodig, om alles te kunnen relativeren en samen dubbel te liggen.’

Patty: ‘De pieslach. Dat je het niet meer hield. Die is altijd wel erg belangrijk geweest, ja.’

Angela: ‘Het is natuurlijk heel raar, om zo jong te zijn en op te groeien in een glazen kooi. In die auto werden we weer een beetje normaal. Daar werden ook alle plooien gladgestreken. Echt, het polderen is bij de Dolly Dots begonnen.’

Esther: ‘En áls er bonje was lieten we de auto op de vluchtstrook zetten. Dan ging je buiten even tegen elkaar schreeuwen tot het eruit was en konden we weer verder. We hielden het altijd onder mekaar.’

Anita: ‘Er gebeurde wel meer ook. Als we Centerfold tegenkwamen bij het stoplicht trokken we allemaal onze broek naar beneden en gingen we ze moonen.’

Esther: ‘Zij begonnen hè. Die dachten: daar heb je die brave Dotjes. Gingen ze hun blote tieten tegen het raam duwen. Dachten wij: wat jullie kunnen, kunnen wij tien keer beter.’

Patty: ‘Ja, maar uiteindelijk stond hun roadmanager boven op de auto, helemaal in zijn nakie.’

Esther: ‘Met zijn lul te zwaaien. Moesten ze ons toch overtreffen.’

Anita: ‘Ja, Centerfold won. Dat was wel jammer.’

De auto vormde een baken van rust in een jachtig bestaan waar ze de eerste jaren weinig over te zeggen hadden. Gierend vallen ze over elkaar heen met anekdotes over nachtelijke plunderingen van pompstations, over tenten waar ze zich tussen de bierkratten moesten omkleden en op de wasbak moesten plassen. Eén keer kwam zo’n ding met Chela en al naar beneden. De vraag waarom de Dolly Dots geen gewone wc kregen stuit op hilariteit. ‘Schátje, je hebt géén idee!’

Esther: ‘We werden totaal geleefd. We waren drie weken in Japan, waar ons nummer Radio op 1 stond, en ik heb er niets van meegekregen. Toen we na 21 uur vliegen aankwamen mochten we niet naar bed, want de platenmaatschappij had een feestje geregeld, met enorme ijssculpturen. We kregen een schema en dachten: wanneer gaan we eten? Was nauwelijks tijd voor. Het was: studio in, podium op en in drie weken minstens honderd interviews doen.’

Patty: ‘Ik had het wel wat bewuster willen meemaken. Als je terugkijkt denk je weleens: waarom deden we dat allemaal zomaar?’

Angela: ‘Iedereen flikte altijd maar van alles met ons.’

Chela: ‘En wij lieten dat toe. We werden weleens boos, maar gingen er toch in mee. Dat is óók het verhaal van de Dolly Dots.’

Dankbaar vehikel voor de commercie

Chela kreeg er gaandeweg steeds meer moeite mee. ‘Ik denk dat ik daarom ook zo veel blowde. Ik had veel stress, altijd hoofdpijn, zat niet lekker in mijn vel. Soms voelde ik me totaal verloren. Zo’n joint maakte het dan weer effe oké. Ik heb ook een paar jaar lang flink coke gesnoven, was echt wel verslaafd.’ Toen ze een ingeklapte long kreeg, moest ze noodgedwongen rust houden. ‘Ik kreeg in het ziekenhuis een aparte kamer om me af te schermen van de fans. Daar lag ik aan allemaal machines vast, en stiekem vond ik het heerlijk. Die rust! Toen dacht ik: ik kan niet meer, ik zou wel willen stoppen. En meteen daarna: maar hoe dan? Want er was altijd die band met mijn ‘zusjes’. Die groepsidentiteit, dat wilde ik niet loslaten.’

Zeker de eerste jaren waren de Dolly Dots een dankbaar vehikel voor de commercie. Toen Esther voor de Sisters-tour een fotoboek samenstelde over de geschiedenis van de groep, viel het haar op. ‘Iedereen had zijn foto’s ingebracht, het waren er duizenden. En ik steeds maar denken: wat doen wij hier met die Coca-Cola-shirts aan? In die Lois-broeken? Met die Canon-camera’s? Kledingmerk Ton sur Ton was een van onze sponsors. Daar mochten we een zak kleren halen. God, wat waren we blij! En als we die dan droegen bij een shoot voor de Hitkrant hadden alle meisjes een dag later die sweaters aan. Daar is heel wat aan verdiend.’

Anita: ‘Maar niet door ons, hahaha!’

Esther: ‘We waren toch te suf voor woorden dat we daar allemaal intrapten. Hoe dan? Waar is dat geld gebleven?’

Angela: ‘In steden als Caïro en Istanbul stonden we levensgroot afgebeeld op gebouwen. In Japan hebben we allemaal keihard reclame gemaakt voor de Sony-walkman.’

En wat ze daaraan overhielden? Schaterend, in koor: ‘Een walkman!’

Angela: ‘Ach, we waren zo snel blij. Het was het mooiste cadeau dat ik ooit had gekregen. Ik weet nog goed dat ik dacht: Wow, ik kan gewoon muziek luisteren op straat!’

Kort na Japan braken de Dolly Dots met manager Cees van Leeuwen. Diens opvolger, die ze niet zelf kozen, bleek na een paar maanden al het verdiende geld te hebben weggesluisd.

Patty: ‘We hadden net eindelijk een vette bankrekening door het succes in Japan, en toen waren we weer failliet.’

Chela: ‘Het was mijn vader die erachter kwam dat er iets niet klopte. Ik heb niks met geld. Rijke mensen vind ik doodzielig. Ik maakte me er druk om: wat als ik nou doodga en ik heb niets geregeld? Dus toen het weg was dacht ik: daar heb ik geen zorgen meer over.’

Angela: ‘Zij is echt raar met geld. ‘Finangéla’ noemen we d’r ook. Maar goed, we zaten wel met een belastingschuld die afbetaald moest worden. Daar hebben we drie jaar over gedaan. We moesten wel doorgaan, extra optredens aannemen. Dat drukte de stemming wel een beetje.’

Esther: ‘Maar daar zijn we snel overheen gestapt. Het was: ach, dat overkomt ons weer. Dan maar opnieuw beginnen en door met zijn allen.’

Een kleine shitstorm

Een grotere bedreiging voor de eenheid die ze waren kwam in 1985, toen Anita zwanger werd en uit de groep stapte. Die beslissing kon iedereen begrijpen. Anders werd het toen de vaste producers, met wie de Dots inmiddels hadden gebroken, Anita benaderden om als soloartiest met hen te werken. ‘Dan kon ik mijn eigen tijd indelen en veel met mijn dochter zijn’, zegt ze. ‘En ja jeetje, het klonk heel leuk: naar Amerika, werken met coole mensen. Wás ook leuk. Maar ondertussen kwam ik in Nederland de meiden dan wel tegen bij optredens en tv-programma’s. Dat was wel een beetje pijnlijk.’

Patty: ‘We waren teleurgesteld dat je niet terugkwam, dat hadden we wel verwacht. Maar we waren ook weer niet heel moeilijk, toch?’

In de pers werd gesuggereerd dat Anita door de rest uit de groep was gezet. Zelf legden ze de schuld bij hun voormalige producers. ‘Het was een kleine shitstorm, die door hen was ingestoken’, zegt Angela.

‘Een wraakactie’, zegt Esther. ‘Zij vonden het naar ons toe een kick om Anita eruit te pikken. Echt: streekjes.’

Album in Amerika

Met zijn vijven vertrokken ze in 1987 voor drie maanden naar Los Angeles voor de opnames van Dutch Treat, een film die niet geheel ten onrechte nooit een Oscar won. De Dolly Dots speelden allemaal een rol en tekenden voor de soundtrack. Na terugkomst leek het alsof er iets was veranderd in de manier waarop ze werden bekeken. Chela: ‘Jullie zijn van ons en moeten het niet hoog in je bol krijgen – die sfeer.’

Dieptepunt was een optreden in De Kuip, tijdens Los Vast, de muziekshow van presentator en bandleider Jan Rietman, waar ze op touwschommels omhoog werden gehesen, om een spectaculaire entree te kunnen maken.

Angela: ‘15 meter de lucht in, zonder zekering.’

Chela: ‘We droegen latexpakjes waarin we niet konden bewegen. Toen het doek openging keek ik recht in de ogen van een jongen die in het gras lag en me een middelvinger gaf.’

Angela: ‘En beneden ons begon Gerard Joling aan Music was my first love, de lánge versie. Wij hebben daar een kwartier gehangen. Het begon te waaien, en wij dus te draaien. Esther gillen, ik roepen: ogen dicht, concentreren, niet vallen! Levensgevaarlijk was het. Op de beelden zie je dat er stoom uit mijn oren komt. Al die mannen die spelletjes met ons speelden. Ik had er zo genoeg van.’

Nadat de schommels waren neergelaten deden ze gewoon hun liedje. Angela: ‘Tijdens het gesprekje achteraf sprak Jan Rietman me vermanend toe. ‘Jullie hebben een album in Amerika gemaakt. Dat gaan we niet meer doen, hè.’ Toen hield ik het niet meer. Ik zeg: ‘Nou, jou zal dat ook niet overkomen, Jan Rietman, maar als wij nog een kans krijgen doen we lekker wat we willen.’’

Chela, trots. ‘Live op tv hè. Heel leuk, heel scherp.’

Fans in rouw

Toch waren de gouden jaren voorbij. In 1988 namen de Dolly Dots nog een single op met de beroemde producers Stock, Aitken en Waterman, die talloze wereldhits op hun naam hadden staan. Iedereen was overtuigd van de potentie van What a Night. ‘Maar het viel helemaal dood’, zegt Angela. ‘Niemand pikte het op, al die programma’s waar we jarenlang gratis waren komen opdraven belden niet meer. Veronica maakte niet ons, maar Frizzle Sizzle de alarmschijf.’

Anita: ‘Het was duidelijk dat het ons niet meer werd gegund. Nou ja, zo gaat dat.’

Angela: ‘Er was ook een dj die zei: misschien was het anders gelopen als jullie wat ‘gezelliger’ waren geweest. Zo’n gefrustreerde Veronica-boy. Ik noem geen namen, maar niet Erik de Zwart. Ik zei: ‘Wat dacht je? Dat wij op ons knieën gaan en ’m even in ons mond nemen?’’

Chela: ‘Hihi, ik denk dat het wel had geholpen.’

Angela: ‘Vast. Dat soort dingen gebeurt vandaag de dag ook nog.’

En toen besloten ze er ineens mee op te houden. ‘Zonder drama’, zegt Patty. ‘Ik zei: ik heb het gevoel dat we niet zo blij meer zijn. Een ander zei: zullen we stoppen? Iedereen knikte en daarna was het: wie wil er koffie?’ Het nieuws haalde die avond in februari 1988 het NOS Journaal, de fans waren in rouw. Het afscheidsconcert, acht maanden later, met Anita weer terug in de gelederen, werd live op tv uitgezonden.

Een leven opbouwen

Chela: ‘We waren allemaal opgelucht toen het voorbij was, behalve Esther misschien.’

Esther: ‘Ik vond het doodeng. Ineens moet je het zelf doen. Vanaf mijn 14de, als danseres, had ik alleen maar in groepsverband gewerkt. Ik zag er zo tegenop om als individu verder te gaan.’

Angela: ‘We wisten eigenlijk niet hoe dat werkte, een leven opbouwen. Je eigen boodschappen doen, je eigen tijd indelen. Relaties ook: als Dolly Dot moest je het hebben van de jongens uit de muziekwereld. Anderen waren altijd bloednerveus, of ze begonnen te ratelen over iemand anders uit de groep.’

Patty: ‘Oeh, dat was dodelijk!’

WW-uitkering

Op de maandag na hun afscheidsconcert meldden de Dolly Dots zich allemaal voor een WW-uitkering, want goed leven van tien jaar succes zat er niet in. En ja, ze hebben zich weleens achter de oren gekrabd toen zes jaar later in Engeland The Spice Girls werden opgericht naar hun voorbeeld. ‘Letterlijk hè’, zegt Esther. ‘Bij elkaar gezocht aan de hand van een ansichtkaart van ons, die nog rondslingerde in de studio van Stock, Aitken en Waterman. ‘Zo willen we het hebben’, zeiden ze.’

Angela: ‘Simon Cowell, dat jurylid van X Factor en Idols, vertelde me hetzelfde verhaal. En je ziet het hè, ook al waren zij met zijn vijven. Ook één donker type, ook the girls next door. Emma lijkt enorm op Chela in het begin. Tja, als je daaraan denkt... Die hebben 50 miljoen per meisje verdiend, geloof ik.’

Esther: ‘En waar is ons privé-eiland?’

Patty: ‘Al was het maar in Vinkeveen.’

Esther: ‘Nou ja, als dat je jarenlang steekt ben je verkeerd bezig. We zijn allemaal happy, iedereen heeft zijn werk. Daar is ook wat voor te zeggen. Wat moet je met een eiland?’ Ze grinnikt. ‘Dat gezegd hebbende: ik snap niet dat we tijdens onze tour niet zijn benaderd voor een of andere commercial. We zijn toch vijf leuke meiden? Waar blijven ze?’

Patty: ‘Ja, een of ander wasmiddel of zo. Dan hadden we kunnen laten zien hoe mooi die rooie broekpakken van ons blijven in de was.’

Nog steeds hecht bevriend

Troost is dat The Spice Girls het onderling vast niet zo gezellig hebben als zij. Na de breuk kwamen de Dolly Dots allemaal vrij snel op hun eigen pootjes terecht (zie kaders). En waar het bij veel meiden- en jongensgroepen achteraf uitmondt in haat en nijd, bleven zij hecht bevriend. Ze waren samen toen Esther in 2005 een hersenbloeding kreeg, en ook in de tijd dat Ria ernstig ziek werd. Zij overleed in 2009, maar nog altijd wordt er over haar gepraat alsof ze er nog steeds bij is (‘Ria moet naar voren’, waar ‘het blokje beelden van Ria’ in de show wordt bedoeld.) ‘Zes meisjes, zes vrouwen, zes zusjes’, stond er in de rouwadvertentie die ze destijds plaatsten.

Toen ze drie jaar geleden begonnen te denken over een afscheidstournee in de theaters werd dát als vanzelf het verhaal: zes meiden die samen opgroeiden voor publiek en daar een levenslange band aan overhielden. ‘Mooi toch?’, zegt Angela. ‘Dat je lukraak bij elkaar wordt gegooid en toch allemaal denkt: hé, wie zijn jullie? Mag ik bij jullie horen? Dat is wel een enorm toeval.’

Patty: ‘Ik geloof niet zo in toeval. Dat je zo totaal anders bent dat je elkaar in de gewone wereld vast voorbij was gelopen, en dat de energie zo klopt, ik weet niet wat dat is.’

Chela: ‘Ik denk dat het voorbestemd is. Dat mag vaag klinken, maar toch, het kan niet anders. We hebben allemaal precies onze rol in het geheel.’

Pure girlpower

Twee jaar lang stonden ze voor zalen die voornamelijk gevuld waren met de tienermeisjes van destijds. De vraag hoe het de Dolly Dots in het verdere leven is vergaan, beantwoordden ze met persoonlijke verhalen die in de show waren vervlochten. Op hun performance zijn ze zowel apetrots als vol zelfrelativering. ‘We hebben echt veel tijd in de dansjes gestoken’, zegt Angela. ‘En soms is het heel strak. Maar als ik een opname terugkijk zie ik toch meestal vijf vrouwen die ongevéér iets hebben afgesproken. Daar kan ik dan zo om lachen.’

Esther: ‘Volgens mij klonken we beter dan ooit. De stemmen zijn ook dieper.’

Chela: ‘We werden ook echt gedragen door die heerlijke Sven Hammond-band. Veel liedjes waren in een nieuw jasje gestoken. Echt lekker. En soms dacht ik dan opeens: het zijn gewoon kinderliedjes hè, die ik hier op mijn 60ste sta te zingen.’

Allen: ‘Héééla di laaaadilo!’

Niet dat het uitmaakt. Waar het om ging, is dat er een cirkel rond was. Ooit werden ze als lege hulzen op een podium neergezet, nu stonden ze er als individuen. Als zichzelf. Pure girlpower, refereren ze grijnzend aan de term die door The Spice Girls wereldberoemd werd gemaakt. ‘Het was alsof we samen met het publiek in regressietherapie gingen’, lacht Chela.

Angela: ‘Wie heeft dit nou meegemaakt? Dat we op onze leeftijd nog in de coulissen van Ahoy stonden. De mensen schreeuwen, wij pakken mekaars plakkerige handjes...’

Chela: ‘O ja, toen moest ik ineens poepen.’

Angela: ‘En ik had nogal last van de overgang, maar daar gaat het nu even niet om. Wat ik bedoel is: volgens mij kregen we eindelijk eens wat we verdienden.’

CV’s

Angela Groothuizen (Alkmaar, 28 september 1959) maakte na de Dolly Dots enige tijd deel uit van cabaretgroep Purper. Als solozangeres en liedjesschrijver bracht ze verschillende platen uit en toerde regelmatig door het land. In 2013 won ze de Annie M.G. Schmidt-prijs voor het nummer Vinkeveen. Ook bouwde ze een carrière op als tv-presentator (onder meer De Uitdaging, Sex met Angela en Wie is de Mol?) en coach/jurylid in talentenshows als X Factor en The Voice of Holland. Ze heeft twee dochters, is ‘happy single’, en woont in Amsterdam.

Angéla ‘Chela’ Kramers (Haarlem, 17 oktober 1960) dook na het uiteenvallen van de Dolly Dots naar eigen zeggen ‘diep in de alternatieve scene, waar niemand me kende’. Ze begon een eigen yogastudio, waar ze zelf lesgaf. Samen met haar man richtte ze de Stichting Sam op, vernoemd naar haar zoon, die het syndroom van Down heeft. De stichting zet zich in voor kinderen met Down of een autistische stoornis. In 2011 schreef ze het boek Van Regenworm tot Pauw, over een speciale vorm van yoga waarbij eigenschappen van bepaalde dieren centraal staan. Tegenwoordig is ze coach in ‘bewustwording van body and mind en stembevrijding’. Ze is getrouwd, heeft twee kinderen en woont in Amstelveen.

Esther Oosterbeek (Haarlem, 2 september 1959) ging na de Dolly Dots achter de schermen werken in de artiestenwereld, als kledingontwerper, stylist en uiteindelijk vooral als visagist. In 2005 kreeg ze tijdens het waterskiën een hersenbloeding, waarvan ze volledig herstelde. Oosterbeek gaf visagieopleidingen in haar eigen beautysalon en verzorgt al dertig jaar de visagie voor een keur aan artiesten, onder wie Karin Bloemen, René Froger en Hans Klok. Ze is single en woont in Amsterdam.

Patty Zomer (Haarlem, 28 november 1961) werd na de Dolly Dots stylist, stijlcoach en ondernemer. Samen met Nada van Nie presenteerde ze drie seizoenen het programma De Modepolitie, waarin ze op zoek ging naar de slechtst geklede Nederlander, die dan een nieuwe garderobe kreeg aangemeten. Zomer heeft een eigen kledinglijn in kaftans, Speezys. Ze heeft een zoon en is vrijgezel.

Anita Heilker (Schiedam, 4 oktober 1960) kende een korte carrière als solozangeres en had in de VS een bescheiden succes met de single Don’t Treat Me Like This. Decennialang was ze de officiële Nederlandse stemactrice van Donald Duck in Disney-animaties. In 1990 speelde ze een vaste rol in de comedyserie Die 2 van Henk Spaan en Harry Vermeegen. In 1987 stond ze in de Playboy. Heilker was in de loop der jaren te zien in verschillende tv-programma’s, onder meer in Expeditie Robinson, in 2019, maar paarden zijn haar grote passie. Sinds eind jaren tachtig runt ze een eigen stal, waar ze Arabische volbloeden fokt. Ze heeft een dochter en is vrijgezel.

In een eerdere versie stond dat Ria Brieffies in 2008 is overleden. Dat klopt niet: Brieffies overleed in 2009.