'De dichter is een gedicht'
Soms is er een dag dat ik me lamlendig voel. Suf, futloos. Zelfs poëzie houdt zich ver van mij verborgen. Of zo dichtbij dat ik haar over het hoofd zie.
'De dichter is een gedicht, 24 uur per dag. De dichter is een alchemist die van het lood des dagelijksen leven het goud weet te maken. Zijn gedichten spreken voor zichzelf.'
Zo spreken dichters zichzelf moed in. In dit geval de op 21-jarige leeftijd aan een overdosis overleden Vlaamse dichter Jotie T'Hooft. Ik haal een en ander uit zijn Verzameld Werk (Meulenhoff/Manteau, 2010). T'Hooft liet een indrukwekkend oeuvre achter. Het loont de moeite om dat nog ergens op te duikelen.
Met het gevoel dat ik bij wat ik ook kies hem tekort doe, schrijf ik het gedicht 'En wat dan?' over:
Op een dag zal ik weg zijn en
wat dan? Verdwenen zonder een
teken te geven of te nemen en
het puin dat ik achterlaat is
niet langer lachwekkend.
Want wie zoals ik nooit heeft
gebouwen laat niets achter dan
verwachting en verwarring en
wat dan?
Wellicht in uw herinnering zal ik
stollen verstijven, niet lang meer
blijven maar verbleken tot verleden
en wat toen? Te doen?
'Het was waar' zult gij zeggen 'hij speelde
met woorden als geen ander maar wat
heeft dat te betekenen.' Zo bleek zal ik zijn.
In u...
en wat dan...?
En ook nog het gedicht 'Namen':
Ik draag ze als een doem
Mijn stofnaam mens
Een mager woord, een woeker,
Een overschrijven van de grens.
Mijn eigen naam, die niemand kent
De som van al mijn trilling
Van mijn lot equivalent
Tegelijk mijn warmte en verkilling.
Plaatsnamen, zaaknamen. Liefdesnamen
Die nooit voorbij zouden gaan,
Waarvan sommige al vergeten zijn
Terwijl wij andere beramen.
Dat alles binnen de taal,
Keelklank, eeuwenoude kwaal:
Slechts één naam legt iets bloot
De eeuwenoude roepnaam Dood
