'De cel in Tanger was vier bij vijf meter groot, voor 27 man'
'Ik dacht tijdens die eerste dagen op het politiebureau maar één ding: niet bekennen. Ik wist ook niks van dat drugstransport....
ANP
ROTTERDAM
De nachtmerrie van vrachtwagenchauffeur Henk van Gemeren begon op 12 september 1992. Hij werd toen in Tanger gepakt met 4224 kilo hasj. Het spul zat in de vrachtruimte van zijn wagen, verstopt in vaten fruitsap. Afgelopen vrijdagavond landde hij op Schiphol, nadat de Marokkaanse autoriteiten hem en medegevangene F. van Z. uit Rotterdam plotseling gratie hadden verleend. De nu 49-jarige Vlaardinger houdt vol er te zijn ingeluisd.
De politie in Tanger wilde niet in de onschuld van de Vlaardingse chauffeur geloven. 'Het slaan heeft een dag of vijf geduurd. Uiteindelijk kreeg ik een verklaring onder mijn neus geschoven, in het Arabisch, waarin zou staan dat ik niks te maken had met die drugs. Ik wilde een vertaling in het Engels. Die kwam er niet en ik zat zo vreselijk stuk dat ik de gok waagde. Ik tekende.'
De verklaring bleek tijdens de rechtszitting toch een halve bekentenis. Hij kreeg vijf jaar cel, in hoger beroep acht jaar.
De cel in Tanger was vier bij vijf meter groot. Voor 27 man. De helft sliep op de grond, half op of boven een ander. De andere helft sliep gehurkt of staand tegen de tralies. Om de paar uur kon de 'staploeg' wisselen met de liggenden.
Af en toe brak de hel los in de cel. Bij zo'n vechtpartij beperkten de bewakers zich tot flink rammen en het overplaatsen van de 'schuldigen' naar een andere cel. Dat laatste was een zware straf. 'Als er iemand bij kwam, betekende dat nog minder ruimte. Met sigaretten kochten we de bewakers om, zodat opgepakte gevangenen of nieuwelingen bij de buren terecht kwamen.'
Van Gemeren begon over zelfmoord na te denken. Zijn zussen, die hem regelmatig bezochten, praatten het hem eerst uit zijn hoofd. Maar in overleg met de familie werd er een datum geprikt in november 1996.
In de loop van dit jaar zwakte de zelfmoordneiging af. Nadat Van Gemeren en nog wat Europeanen een dag in hongerstaking waren geweest en brieven hadden geschreven naar diverse hulporganisaties, kregen de Europeanen stapelbedden en mochten ze een walkman hebben. De Marokkaanse gevangenen kregen nog wel regelmatig een aframmeling.
De inspanningen van Europarlementariër L. van Bladel brachten uiteindelijk redding. Van de ene op de andere dag zaten de twee Nederlanders in het vliegtuig.
