Dawn of the Dead, Caché, Love Happens

Dawn of the Dead (Zack Snyder, 2004)
BBC 1, 01.45-04.10 uur.

Toen George A. Romero in de jaren zestig de filmzombie bedacht zoals we hem tegenwoordig terugzien in The Walking Dead, liet hij het mensenetende karkas reutelend voortschuifelen. Dat bloedeloze tempo leek hem blijkbaar het meest logisch voor een lijk en bovendien paste het het beste bij de maatschappijkritiek die Romero met zijn levende doden wilde uiten: ze stonden immers voor de hersendode massaconsument die zich kritiekloos van alles laat influisteren door staat, gezag en commercie. Het duidelijkst werkte Romero deze metafoor uit in het tweede deel van zijn zombie-veelluik, Dawn of the Dead (1978), waarin een handjevol overlevenden van de zombie-apocalyps zich verschanst in een reusachtig winkelcomplex en ziet hoe het oord ook voor zombies een trekpleister blijft. Blijkbaar voelen ze instinctmatig nog steeds de behoefte om te winkelen. 'Dit was een belangrijke plek in hun leven', concluderen de personages, met een zekere deernis op de toegestroomde zombies neerkijkend.

Zack Snyder geloofde het wel, die metaforen, toen hij in 2004 Romero's klassieker opvijzelde voor de gehaaste 21ste-eeuwse toeschouwer. In zíjn Dawn of the Dead zetten de levende doden er flink de pas in zodra ze mensenvlees ruiken. In de handen van Snyder (300, Watchmen, Man of Steel) werkt dat rennende-lijkenconcept, lichtjes afgekeken van Danny Boyle's zeer invloedrijke semizombiehit 28 Days Later (2002), uitstekend. De scène waarin verpleegster Ana (filmhuisactrice Sarah Polley in een zeldzame blockbusterrol) midden in de zombiehel wakker wordt, is een meesterstuk op zich.

Caché
Arte, 20.15-22.10 uur.

(Michael Haneke, 2005) Een met prijzen overladen film, die zijn titel ('verborgen') volledig recht doet. De hoofdpersonages, een welgesteld Parijs' intellectuelenechtpaar en hun puberzoontje, houden veel voor elkaar én zichzelf verborgen: van hun verleden tot de frustraties en racistische gevoelens die bij het geringste conflict opborrelen. De videocassettes die ze almaar krijgen toegestuurd, met urenlange, statische opnamen van hun huis of van een verlaten gang in een woonkazerne, openbaren misschien ook een geheim - als je maar geduld hebt, dicht genoeg bij de tv zit en niet vooruitspoelt. Regisseur-scenarist Michael Haneke (Das weisse Band, Amour) roept meer vragen op dan je na de eerste keer kijken kunt beantwoorden en geeft op lang niet alles antwoord. Dat maakt de naar zijn maatstaven conventioneel gefotografeerde en opgebouwde film bijzonder enerverend: ook als de camera met Georges (Daniel Auteuil) en zijn vrouw (Juliette Binoche) door hun met boeken volgestouwde appartement beweegt, met hen de straat oversteekt of naar de zwemwedstrijd van zoonlief kijkt, blijf je op je qui-vive voor alle beetjes informatie die het hoe en waarom van de videotapes kunnen verduidelijken. De gaten die Haneke in het verhaal slaat - soms met zeer harde hand: het bloed spuit in het rond wanneer je er het minst op bedacht bent - maken Caché vatbaar voor diverse interpretaties.

Love Happens
RTL 8, 20.30-22.40 uur.

(Brandon Camp, 2009) Hoewel ze zich de enkele keer dat ze níét in een romantische film speelt (The Good Girl) van haar beste kant laat zien, koos megaster Jennifer Aniston na de tv-serie Friends bijna altijd voor wél romantische films. Dat ging soms goed en soms niet. In Love Happens, die overhelt naar het laatste, is ze een bloemiste die verliefd wordt op zelfhulpgoeroe en weduwnaar Aaron Eckhart, die zo zijn eigen problemen leert erkennen.

undefined