Dat nul zetten vooruitdenken heb ik van Chuck Berry

De laatste dagen hoor ik steeds vaker dat ondergetekende binnenkort op een podium in gesprek zal gaan met de cult-ster slash pornodiva Sasha Grey. Meestal klopt zoiets dan wel. Ik neem aan in het Engels? Ach, we merken het vanzelf.

Ongeveer zo, beste abonnee, sla ik me als voormalig kluizenaar door het openbare leven. Laat de toekomst de toekomst, van vooruitdenken worden we alleen maar ongelukkig. Sterker: wanneer ik voor een spreekbeurt of een literaire braderie het land in moet, vertrek ik zo laat als juridisch mogelijk, estimated time of arrival: vijf minuten ná officiële aanvang, qua 'even kennismaken en alles doorspreken' een klein uur te laat, met als voordeel dat bij aankomst iedereen - publiek, boekhandel, interviewer, mevrouw Timmermans-Janssen van de 'organisatie' ('waar blíjft die oplichter nou?') op is van de zenuwen, behalve Petertje zelf.

Dat nul zetten vooruitdenken heb ik van Chuck Berry. Niet van hemzelf natuurlijk, ik bedoel van Chuck in eigen persoon, bijvoorbeeld tijdens onze gezamenlijke strooptochten langs de juke joints en dance halls van Chicago, maar toevallig wel uit de mond van Bruce Springsteen, hoewel ook dat slechts via een dvd-tje, zo is mijn leven, niet iedereen heet Van der Vorst Ziet Sterren.

In Hail! Hail! Rock 'n' Roll - de enige Chuck Berry-documentaire die ik ken, maar wel meteen de beste - legt Springsteen uit hoe Berry dat aanpakt, rondtoeren. Om te beginnen: zonder band, die huur je lokaal in. En op een keer was dat Springsteens E-street Band, toen nog onbekend, maar inmiddels tamelijk ongerust, want waar bleef Berry? De zaal dampte verwachtingsvol. Komt die kerel überhaupt nog? En wat gaan we spelen?

(Ikzelf kan by the way het intro van Roll over Beethoven spelen, vlekkeloos, waarna de voorstelling is afgelopen. Dank u, dank u.)

Maar goed, inmiddels glunderend als Petje Pitamientje vertelt de Boss dat Berry er plotseling toch was, eerst nog het kantoortje van de promotor binnenschoot, de dollars graag, en toen, haast je niet, het podium beklom. 'Chuck!' riep de band, 'Chuck! What are we gonna play!'

'Boys,' zei Berry, en hij tikte af met zijn laars, 'we're gonna play some Chuck Berry-songs!'

Kijk, daar hou ik van. Niets voorbereiden, geen soundcheck, maar onder ernstige communicatieschaarste binnenwandelen en zonder koffie en een kaakje aan het werk. Noemen we hier thuis een Chuck Berry'tje. Maar dan mag er verder niks misgaan.

Op het gymnasium van Gorkum ging alles mis, zo moest ik er bijvoorbeeld 's avonds optreden, terwijl het 's middags bleek te zijn. Pinnige vrouwenstem: 'Ik neem aan dat u in de buurt bent, meneer Buwalda.' Op de achtergrond gejoel van vijfhonderd bloeddorstige vwo-leerlingen, en ik moest nog ontbijten.

Om zijn schande uit te wissen, reisde Chuck Berry een half jaar later nogmaals af naar Dordrecht, dit keer toch maar 's middags en zowaar een treintje eerder, zodat er alle tijd was om de weg te vragen. Het bleek nog een hele wandeling naar die school, bovendien was er geen kip te bekennen.

'Ik sta voor uw gymnasium, maar er is niemand.'

Of Chuck wel voor het goede gymnasium stond.

'Hoeveel gymnasia heeft Dordrecht dan?'

'Geen idee', zei de vrouwenstem die ik nu overduidelijk herkende van mijn vorige afgang, 'maar in Gorkum zijn er twee'.