Daarom staan deze verpleegkundigen op het Jaarbeursplein: ‘Hoor ons, zie ons, waardeer ons’

Jennifer Yohannes (37) is op het Jaarbeursplein met haar collega’s van het Antoni van Leeuwenhoek-ziekenhuis in Amsterdam.

‘Wij strijden voor een ­betere cao, want dat is nou eenmaal nodig. Het werk gaat bij ons natuurlijk gewoon door, dat kan niet anders. Maar we hadden wel allerlei acties in het ziekenhuis: Er waren ijsjes voor de looneis, snert voor deze snert-cao en appeltjes voor de dorst. Op die manier doen we dus wel mee met de staking. Ik werk nu vier jaar in het Antoni van Leeuwenhoek. Daarvoor werkte ik via een detacheringsbureau. Waarom ik in de zorg zit? Je wil toch graag geven. Ik heb een zorghart, denk ik. Mensen komen bij ons op het kwetsbaarste punt van hun leven, zeker in ons ziekenhuis. Dan is het mooi als je er voor ze kunt zijn. Je kunt mensen helpen.’

Rob Eradus (56) staat naast zijn ambulancemotor. Hij staakt niet mee - ‘dan kan niet’ - maar hij komt wel even kijken op het plein.

‘Inmiddels krijgt heel Nederland een betere cao, maar de verpleegkundigen blijven achter met een magere 4 procent’, zegt Rob Eradus. Hij rijdt op de ambulancemotor en staakt niet mee – ‘dat kan niet’ – maar hij komt wel even ­kijken op het plein.

‘Ik sympathiseer zeker met de stakers. Als zij erop vooruit gaan, gaan wij er ook op vooruit. Als er opeens geen bed vrij is in een ziekenhuis, of er is geen personeel beschikbaar, dan zit ik met mijn patiënt opgescheept. ­Terwijl ik misschien ­alweer ergens ­anders heen moet. Het is inmiddels bijna dagelijkse praktijk dat je moet ‘shoppen’ bij ziekenhuizen om je patiënt kwijt te kunnen.

‘We hebben nu zelfs een app op onze diensttelefoon, waarop je kunt zien welke ziekenhuizen geen patiënten meer aannemen. Dat is pas sinds twee, drie jaar. Handig voor ons, maar eigenlijk is dat niet wat je wil. Vijf of zes ziekenhuizen bellen omdat ik met een patiënt zit en er nergens plek is. Er moeten gewoon meer mensen de zorg in, en daarvoor moet er meer geld komen.’

Dan gaat zijn pieper af. ‘Ik moet aan het werk’, zegt Eradus. Hij zet zijn helm op en gaat er met loeiende sirene vandoor.

Moniek Rosier (53) komt van het Haaglanden Medisch Centrum in Den Haag.

‘Wij zijn hier vandaag voor betere werkvoorwaarden. Dus de nieuwe cao, maar ­eigenlijk is het meer dan dat. Het vak moet aantrekkelijker gemaakt worden, en zeker ook de opleiding. Dat is belangrijk voor de toekomst: anders is er straks geen zorg meer over. Iedereen loopt weg nu. Er is ook geen tijd om de nieuwe mensen die er zijn goed te begeleiden, waardoor ze blijven hangen. Het heeft ook te maken met alle fusies tussen ziekenhuizen, dat zorgt voor veel onzekerheid. Veel mensen krijgen in zo’n gefuseerd ziekenhuis bijvoorbeeld maar een tijdelijk contract. Ondertussen wordt de werkdruk steeds groter, er wordt steeds meer van je verwacht. We krijgen steeds meer taken en ook andere taken, maar de bijscholing moet je in je eigen tijd doen. En de bevolking verandert natuurlijk ook: Mensen zijn steeds mondiger, zoeken zelf meer uit en eisen meer van ons.’

Bert de Heij (61) komt van het Bethesdaziekenhuis in Hoogeveen.

‘Het is niet zozeer dat er specifieke dingen misgaan. Het is de algehele werkdruk die toeneemt. Dertig jaar geleden hebben we ook al geprotesteerd, tegen dezelfde trend. Er komen steeds meer taken en het ­salaris wordt steeds minder. Er wordt veel van je verwacht in de zorg. Ik werk op de operatiekamer, als ik een fout maak dan gaat de patiënt dood. Ik ben anesthesiemedewerker, dus ik breng de patiënt goed onder narcose samen met een anesthesioloog. Ik blijf dan achter op de operatiekamer, en ik zorg dat de patiënt onder verdoving blijft tijdens de operatie. En dat hij daarna weer goed naar buiten kan. Het is een prachtig vak, dat vind ik na dertig jaar nog steeds, maar de laatste jaren wordt het wel steeds zwaarder. Met geld alleen kom je er niet, het gaat om het geheel van de werkdruk, de waardering en het salaris.’