Cultuurclash op jongerencamping Dennenoord: ‘Wij zijn echt, zij niet’

Kaya Bouma en Hassan Bahara beschrijven vanaf campings en vakantieparken hoe Nederland ‘noodgedwongen’ vakantie in eigen land viert. In deze aflevering: op jongerencamping Dennenoord is afkomst net zo belangrijk als leeftijd.

In de voortent van de Zwarte Cross-caravan begint Guus te schreeuwen tegen de enige vrouw in de vriendengroep. ‘Pien! Bier!’ En ja hoor, daar komt ze. Twee flesjes Hertog Jan in haar handen en een stralende glimlach, de 20-jarige Pien. Guus grijnst. ‘Zo gaat het hier eigenlijk nooit.’

Ze zijn met vijf vrienden uit de Limburgse dorpen Helden en Baarlo. Rick, Stijn, Job, Guus en Perry, allemaal 20 jaar oud. En er is Pien, uit de Achterhoek. Haar hebben ze een paar jaar geleden leren kennen op de jongerencamping in Renesse. Sindsdien gaan ze elk jaar samen naar de Zwarte Cross.

Afgelopen weekend zou het weer zover zijn geweest, als er geen pandemie roet in het eten had gegooid. In plaats daarvan hebben ze hun caravan naar jongerencamping Dennenoord gereden, in de hoop dat meer Zwarte Cross-gangers voor dit alternatief kiezen.

Hier blijkt tegen te vallen wat de laatste jaren ook op de Zwarte Cross steeds meer tegen begint te vallen. Het is er niet meer zo ‘boers’ als het was. Er komt een ander publiek. Mensen uit het westen. Festivalgangers. Die brengen een andere cultuur mee.

Ze lopen hier ook rond. De meisjes zwaar opgemaakt, de jongens met overdreven kapsels, in dure merkkleding. Hebben ze vast van hun ouders gekregen, moppert Stijn. Het is niet dat zij geen Nike-shirtje kunnen betalen. Maar ze vinden het zonde van het geld. Pien: ‘Wij creëren onze identiteit door hoe we zijn. Zij hebben daar kleding voor nodig.’ Kort door de bocht, zegt een van de mannen: ‘Wij zijn echt. Zij niet.’

Archetypes

Leeftijd is van belang op de jongerencamping, maar afkomst net zo. Medewerkers van Dennenoord merken het ook. Er zijn boeren en er zijn ‘westerlingen’. Soms mengt het, soms helemaal niet. Mensen uit het westen kunnen opvliegend zijn, boeren ‘hebben schijt’ aan alles. Het liefst zetten ze de twee archetypes ver uit elkaar.

De vrienden uit Limburg en de Achterhoek hebben hun caravan volgehangen met hun identiteit. Er hangen Limburgse vlaggen, vlaggen van de Zwarte Cross en een zelfgemaakte vlag die alles wat van belang is combineert. In horizontale banen het Limburgse wit-blauw-geel, daaroverheen de diagonale groene banen van de Achterhoekse vlag. Op de rode, Limburgse leeuw prijkt het hoofd van Tante Rikie, boegbeeld van de Zwarte Cross.

Drie jongens zijn automonteur, een is bodemonderzoeker. Pien is student social work. Alleen Guus leeft van de opbrengst van de grond, als bloementeler. Maar daar gaat het niet om. Ze hebben boeren in de familie. Ze voelen zich boers. En meer nog: Oost-Nederlands.

Bier

Met mensen die ook uit het oosten komen, hebben ze automatisch een klik. Komen die voorbij hun caravan geslenterd, dan hoeven ze alleen maar hun hand op te steken, een begroeting te roepen en voor je het weet zitten ze samen aan het bier.

Stijn demonstreert. Kijk, die gast daar. Hij wijst naar een jongen die voorbij komt lopen met een oranje feesthoedje op en een hawaïketting om zijn nek. Dat is een goede gast, zie je meteen. ‘Het boeit hem niet hoe hij eruitziet.’ En inderdaad. Nog geen minuut later zit de jongen met het oranje hoedje aan tafel en krijgt hij een flesje Hertog Jan toegeschoven.

Kort daarna schuiven spontaan drie meisjes uit Twente aan. Ze kijken naar de bierflesjes op tafel. Verontwaardigd: ‘Drinken jullie geen Grolsch?’ Guus grijnst. ‘Dat is het enige probleem. De mensen hier snappen niet dat Hertog Jan het beste bier is.’ Toch nog een botsing van culturen.