Creeps

Op de afdeling orthopedie hing een fotogalerij met zeven monter in de lens blikkende mannen: de chirurgen. Achter de drie balies zaten drie intens chagrijnige secretaresses te kijken alsof ze een glazen plafond hadden ingeslikt.

Wij waren een makkelijke prooi. Links hipte een kruisbandgedepriveerde van balie 1 via balie 3 naar balie 2, want dat doen die bitches erom. Rechts kletterde een kruk, voor me viel een oud wijf om van het wachten. En daartussen stond ik dan zelf zo'n beetje sneu te doen met me niscus. ('Welke knie is het?', zou een verpleegkundige later, vlak voor de operatie, vragen.

'De linker, nou ja, voor de kijkers dan réchts natuurlijk', zou ik zeggen. En dus zou ik voor straf met een stift een pijl op mijn onderbeen moeten tekenen die naar mijn linkerknie wees. Dit zou mij twee gevoelens geven: 1/ een veilig gevoel en 2/ een onveilig gevoel.)

Hoogbejaarden checkten steels elkaars rollator. Ik kneep de verwijsbrief van fysiotherapeut Marco in mijn handen fijn. De brief bevatte de vreselijkste zin die ooit over mij is geschreven: 'Mevrouw loopt nog mankend.' Ik tuurde benauwd naar de chirurgengalerij om te kijken door wie ik me straks het liefst in de knie zou laten zagen.

Alle zeven zagen ze er betrouwbaar uit. Maar dat zegt natuurlijk niets. Ooit, toen ik eigenlijk heel erg hoognodig had moeten afstuderen, sleet ik mijn dagen met het lezen van boeken over seriemoordenaars. Wat me daarvan vooral is bijgebleven, is dat de creeps in kwestie op hun foto stuk voor stuk betrouwbare, aimabele mannen schenen. Die ongetwijfeld in staat waren tot een onderhoudend, humorvol en toch niet van diepgang gespeend gesprek. En met wie ik dus persoonlijk zonder enige aarzeling naar huis zou zijn gegaan voor het bekijken van hun stickerverzameling. Ik deed in die dagen echt alles om niet aan de studie te hoeven.

Ik liep alle zeven de chirurgen langs. Aimabel: check. Diepgang: check. Stickerverzameling: check. Ik slikte en ik wendde me van de mannen af.

Gelukkig lag ik nog lang niet op hun snijtafel. Want voorlopig waren de drie secretaresses mijn grootste zorg. Die zaten op hun drie toetsenborden te rammen en de meest verschrikkelijke dingen in te typen - en aan de bittere verbetenheid van hun toetsaanslagen was te zien dat ze niet van zins waren om ook maar íémand van ons te woord te staan in de komende anderhalf uur.

undefined