Coppi verdwaald in kermiskoers
Als twee oude kinderen peddelen de twee mannen rond. Op fietsjes zo klein dat ze telkens met hun knieen tegen hun kin stoten....
Even rijden ze schouder aan schouder, dan neemt Bartali eventjes een voorsprong, waarna Coppi op zijn piepkleine pedalen gaat staan en hem triomfantelijk voorbij schiet.
De twee renners waren aartsrivalen. En tot op de dag van vandaag bestaaen er in de wielerwereld twee kampen: de Coppianen en de Bartalianen. Fausto Coppi, de gevoelige, staat symbool voor het meer verfijnde moderne leven met een vrijere moraal en sterk individualisme.
Gino Bartali was een ouderwetse katholiek en een persoonlijk favoriet van de Paus, maar hij nam het, op de keper beschouwd, ook niet zo heel nauw met de moraal.
Die kabouterfietsjes zijn een voortreffelijke vondst van regisseur en schrijver Paul Feld die vanwege de start van de Giro d'Italia in Groningen zijn stuk over Fausto Coppi opnieuw uitbrengt in het theater onder de titel Coppi & Bartali.
De tekst is bewerkt en ingekort tot een klein uur. In deze nieuwe bezetting oogt het stuk alof het gisteren is geschreven. Het verhaal is de moeite waard.
In korte scenes springen we door het dramatische leven van Coppi. Hij begon met wielrennen in de laatste jaren voor de oorlog en groeide al snel uit tot een toprenner. Maar gaandeweg werd hij slachtoffer van de roem. Zijn huwelijk liep stuk, hij kreeg een turbulente en veelbesproken verhouding met Giulia, de vrouw van zijn lijfarts (La Dama Bianca).
Doodziek werd Coppi op veertigjarige leeftijd opgenomen in een ziekenhuis waar diezelfde arts de supervisie had. Tijdens een wielerkoers in Afrika had Coppi malaria opgelopen. Uit wraak, aldus de versie van Feld, constateerde de arts bronchitis, diende hem verkeerde medicijnen toe, waarna Fausto Coppi stierf.
Bartali heeft in zijn verdere leven, hij stierf een paar jaar geleden, nooit een mond opengedaan over de vete die hun hele leven tussen de twee renners bestond. Maar het was een publiek geheim dat hij een goed contact had met Mussolini, terwijl Coppi zijn sympathie voor het communisme niet onder stoelen of banken stak. Nadat Coppi hem in zijn eerste Giro versloeg, bleef hun verhouding getekend door argwaan en achterdocht. In al hun rivaliteit konden ze toch niet buiten elkaar. Eenzaam zien we Bartali tot slot rondjes rijden. Vermoeid en afgetakeld. Intussen ligt Coppi bedolven onder lijkkransen en bloemen.
Paul Feld regisseerde zijn stuk als een vaudeville-achtig spektakel. De vier acteurs rennen op en af in telkens een andere outfit. Ze spelen afwisselend vrouwen en mannen, en in het kermisachtige ronde theater ontstaat er een cabareteske voorstelling.
Jammer genoeg is niet elk van de vier acteurs opgewassen tegen het hoge tempo en het lekker vette spel. Niettemin heeft de voorstelling alles in zich om op de komende zomerfestivals zoals de Parade en de Boulevard, een publiekstrekker te worden.
