Constante op de nieuwe tour de force van David Mitchell: een appel

Wat voor een omslag verdient een wervelwind van een roman, een die zich afspeelt in zes werelden en tijdvakken, van het ene stijlregister in het andere tuimelt en per hoofdstuk een ander personage introduceert? Drie vormgevers braken zich het hoofd over de jongste tour de force van David Mitchell, het met de Man Booker Prize bekroonde The Bone Clocks. Onafhankelijk van elkaar vonden ze één constante die hun ontwerpen verbindt: een appel (lees de roman, en je snapt waarom).

Op de Engelse editie brengen ontwerper Alasdair Oliver en illustrator Neal Murren zoveel mogelijk van Mitchells motieven en symbolen bij elkaar - een maalstroom van bloesemtakken, cassettebandjes, golven, vogels, een klok, een doolhof en een kat, met als blikvanger een glimmend gele appel; alles afgezet tegen een bewolkte sterrenlucht.

Soberder, maar niet simpeler, houden Peter Mendelsund en Oliver Munday het op de Amerikaanse editie. Hun concentrische ontwerp lijkt uurwerk en diafragma ineen, en combineert een wolkenlucht (The Bone Clocks grijpt deels terug op Mitchells bestseller Cloud Atlas uit 2004) met een appelminiatuur in het hart.

(Tekst loopt door onder afbeelding)

Op Tijdmeters, de Nederlandse vertaling door Harm Damsma en Niek Miedema, wordt de appel een zwevend, Magritte-achtige object. Ron van Roon volgde de suggesties van de uitgever en maakte een koppeling van appel, labyrint en lucht. Het eindresultaat was hem toch te netjes, niet raar genoeg voor een Mitchell-roman. De oplossing: een vlekkerig, moiré-achtig ruis over de afbeelding, die onder stroom lijkt te staan.

De uitgever is er zo over te spreken, dat de heruitgaven van eerdere Mitchell-romans bij Nieuw Amsterdam hetzelfde moiré-effect krijgen.