Clark tovert met tegenstellingen

Het is een nog tamelijk onbekend beroep: Green Paint Officer. De GPO is overdag suppoost in een museum en neemt 's avonds met zijn collega's (Yellow Paint Officer, Blue Paint Officer etcetera) de museumcollectie onder handen. Zij zijn na jaren intensief kijken expert geworden. Hun motto: De Mona Lisa is mooi. Maar het kan beter.

Elke Paint Officer gaat het kunstwerk met zijn eigen kleur te lijf. Door hun arbeid krijgt de bezoeker elke dag een fris schilderij of ander kunstobject onder ogen.

De Engelse acteur en mimespeler Paul Clark verbaast het Nederlandse publiek al meer dan tien jaar met dwaze invallen. Hij kan taal, lijf, voorwerpen en opvattingen op een aantrekkelijk naïeve wijze verdraaien. Ook in The Green Paint Officer kiest hij consequent de weg van de meeste weerstand. Ruim vier minuten hangt hij roerloos boven de denkbeeldige piano om een stiltestuk van John Cage te spelen.

Een stevig contrast met de grote klassieke componisten. Ook bij het toneel bestaat de neiging tot minimaliseren: Shakespeare schreef stukken voor ongeveer 30 acteurs. Becket en Pinter brachten het terug tot vier of twee spelers. Tegenwoordig volstaat vaak een solist. Green Paint Officer Clark ziet in de toekomst een leeg podium waar men een avond naar komt kijken.

Zo kaal is deze voorstelling niet. Clark zweeft volgens het yin/yangprincipe langs absolute stilte/afgrijselijke straatherrie, leegte/overdaad, wetenschappelijke dorheid/onbekommerde humor. Hij is bescheiden en hondsbrutaal.

Daarmee schept hij een weldadige balans. Dat evenwicht wordt aan het eind weer op een wonderschone manier verstoord. Dan gebruikt Clark simpele voorwerpen en bewegingswetten uit de natuurkunde om een broze droomwereld omver te kegelen. Ook in deze slotscène zit een prachtige tegenstelling: lieflijk subtiel/genadeloos.

Patrick van den Hanenberg