Cijfer

Ook in Amerika krijgen schoolkinderen op gezette tijden een rapport. De beoordeling vindt plaats door middel van een onbegrijpelijk lettersysteem. De handige A’s B’s en C’s die ze hier vroeger hadden, zijn om niet te achterhalen redenen vervangen door ondoorgrondelijke P’s, I’s, O’s en S’en), maar gelukkig gaat een en ander vergezeld van een persoonlijke brief van de juf, waarin ze vertelt hoe je kind het doet op school.

Zo kreeg ik van de week het rapport van mijn 4-jarig zoontje. Ik geef het hier onveranderd weer, dan kunt u ook eens lachen. ‘L. is een uniek, bijzonder kind, evenzeer geliefd door zijn leeftijdgenoten als door volwassenen! Zijn persoonlijkheid is een wonderbaarlijke combinatie van uitbundigheid, gevoeligheid, speelsheid en gevoel voor humor. L. is een zeer sociaal kind, een zorgzame, aandachtig luisterende vriend... iemand die onophoudelijk empathie en begrip toont voor zijn medemens! Hoewel hij over een vanzelfsprekend en natuurlijk leiderschap beschikt, stelt hij anderen eveneens genereus in staat activiteiten te ontplooien. L. heeft een uiterst vergevorderde achtergrond van parate kennis... hij is een diepe denker, draagt voortdurend nieuwe creatieve invallen en ideeën aan, spreekt zeer openlijk en gemakkelijk over zijn emoties en denkt véél filosofischer dan andere kinderen van zijn leeftijd! Bovendien heeft hij een meer dan buitengewone passie en begrip voor muziek. Incidenteel belemmert L’s levenslust hem bij het luisteren en opvolgen van aanwijzingen. Maar na een vriendelijke waarschuwing is hij steeds van harte bereid zijn enthousiasme te beteugelen. Op die momenten is het moeilijk voor ons ons gezicht in de plooi te houden en niet met hem mee te lachen... hij is werkelijk onweerstaanbaar! L. is een waar geschenk voor onze school... een heel bijzondere kleine jongen!’

Daar keek ik van op. Thuis koestert de ‘uniquely special little boy’ zijn ‘filosofische gedachten’ bij voorkeur op een poefje voor de tv met zijn duim in zijn mond, het ‘natuurlijk leiderschap’ en de ‘creatieve invallen’ beperken zich tot het krijsend opeisen van de afstandsbediening en zijn ‘vergevorderde achtergrond van parate kennis’ bestaat uit het honderd keer per dag krassen van zijn naam, in spiegelschrift, op diverse onvervangbare huisraad. Zijn ‘passie en begrip voor muziek’ leeft hij uit door heel hard telkens dezelfde noot op een plastic blokfluit te blazen, en een ‘vriendelijke waarschuwing’ is beslist niet afdoende om zijn ‘enthousiasme’ te beteugelen.

Al met al een normaal kind, dus vanwaar deze hysterische lofzang? Terwijl ik daar nog over zat te piekeren, overhandigde zijn 7-jarige broertje mij op zíjn beurt zijn rapport. Ook dat zag er prima uit, zij het zonder overvloed van uitroeptekens, maar toch, er stonden teksten op als ‘zijn lezen en schrijven gaan vooruit’, ‘rekenen gaat hem goed af’ en ‘gymnastiek is zijn lust en zijn leven’. Nou, fijn, dacht ik en schoof het papier tevreden terzijde.

Ik had beter moeten weten. Want gisteren werd ik opgebeld door zijn juf, dat het ‘zo echt niet langer ging’. Wat bleek? Hij schijnt daar al geruime tijd vreselijk lastig te zijn, niets nuttigs uit te voeren en vooral vaak op de tafels te dansen. Had ik dat aan de hand van dat rapport niet begrepen? Nee dus. Die liefde voor gymnastiek was waarschijnlijk een eufemisme voor dat dansen op tafel, en het ontbreken van juichende superlatieven betekent blijkbaar dat er iets grondig mis is. Kortom, een briljant rapport is hier eigenlijk een heel gewoon rapport, en een tamelijk goed rapport is eigenlijk een heel slecht rapport.

Keiharde inflatie heerst er in Amerika, helaas niet alleen van de dollar.