CDA-Kamerlid Steef Weijers (1929-2021) schonk koffie en een borrel voor demonstranten bij zijn huis

‘Ik hoop niet dat de partij eerder sterft dan ik’, zei hij onlangs nog in een interview met het dagblad Tubantia over alle ruzies in het CDA. De partij ging hem aan het hart. Steef Weijers was in de jaren zeventig en tachtig het sociale gezicht van het CDA. Een keer werd hij gevraagd staatssecretaris van Sociale Zaken te worden. Hij wees het aanbod af, zo zegt zijn zoon Bernd, omdat hij anders helemaal geen tijd meer zou hebben voor zijn vrouw en gezin.

Nadat hij was gestopt als Kamerlid in 1989 werd hij voorzitter van de Vereniging van Nederlandse Ziekenfondsen, die later werd omgezet in Zorgverzekeraars Nederland.

Zijn leven kende veel tragiek. In 1936 verloor hij zijn vader, een NS-employé die omkwam bij een treinongeluk. Twee broers overleden kort na de oorlog, nadat ze getraumatiseerd waren geraakt door de politionele acties. In 2016 stierf zijn vrouw, een jaar later zijn oudste zoon Sjors.

Hij overleed zelf 27 mei op 91-jarige leeftijd aan de gevolg van een hersen​infarct. Sinds begin dit jaar woonde hij in een verzorgingshuis in Ootmarsum.

Weijers werd geboren in Hillegom in een gezin van vijf kinderen. Na de dood van zijn vader, hij was toen 7 jaar, hertrouwde zijn moeder met een weduwnaar die ​ook vijf kinderen had. ‘Ze verhuisden naar Uithoorn, waar ze samen ook nog een kind kregen. Hij groeide op in een gezin van elf kinderen.​ Omdat in het kleine dijkhuisje geen plaats was, moest hij bij de buren slapen.’

In de oorlog had het gezin het erg arm. ‘Ik herinner me Kerstmis 1944. Er was nauwelijks iets te eten. Mijn broers trokken de polder in en kwamen terug met een zwaan. Hout haalden we van het spoor’, zo vertelde Weijers.

Ambachts­school

Na de oorlog ging hij naar de Ambachts­school, waarna hij ging werken bij de onderhoudsdienst van de KLM​. Als katholieke jongen werd hij lid van de metaalwerkersbond St. Eloy. Hij deed cursussen en klom op in de rangen van de bond.

Uiteindelijk werd hij als bestuurder geplaatst in Hengelo, waar toen veel industrie (onder meer Stork) was. Via de vakbond kwam hij in de politiek terecht: eerst in de Provinciale Staten van Overijssel en in 1970 in de Tweede Kamer. Met een korte onderbreking zou hij tot 1989 Kamerlid blijven: eerst voor de KVP, later voor het CDA.

In die hele periode stond het sociale stelsel onder druk. De auto­matische koppeling, waarbij de uitkeringen en ambtenarenlonen waren gekoppeld aan die in het bedrijfsleven, beschreef hij als ‘een vorm van beschaving’.

Toen het CDA die in de jaren tachtig liet vallen waren de rapen gaar. Ook in die tijd werden Kamerleden belaagd. Onder leiding van een welzijnswerker richtten werkloze jongeren een galg op voor zijn huis in Hengelo.

Bij de anti-kruisrakettenacties postten demonstranten in tenten voor zijn huis. Voor dat laatste kon hij wel begrip opbrengen. ‘Elke avond breng ik ze koffie en een borrel.’ Voor de protesten van de werklozen niet. Van welzijnswerk moest hij sowieso niet veel hebben. ‘Zitten ze in een jeugdhonk yoga te doen. Ze kunnen beter bezig zijn met een tekstverwerker’, zei hij in Trouw.

Nadat hij in 1995 was weggegaan bij Zorgverzekeraars Nederland was hij nog lang actief in het bisdom Utrecht​en en zijn parochie in Hengelo.​ Hij bleef het CDA en het geloof trouw. ‘In een wereld van groeiende ego’s, populisten en partijen zonder duidelijk fundament is het CDA broodnodig. Ik zeg: we hebben goud in handen, maar we smeden lood.’

Op zijn rouwkaart stond: Vita mutatur, non tollitur (‘Het leven eindigt niet, maar gaat door’).