Cats moet Vlaamse musical wakker schudden

Muziek Andrew Lloyd Webber, tekst T.S. Eliot. Stadsschouwburg Antwerpen tot eind juli.

De beroemdste ogen ter wereld behoren niet toe aan een filmster, hypnotiseur of dictator, maar aan een kat. De kat van de promotie-afbeelding van de musical Cats. Twee gele vlekken op een pikzwart vlak, en in die vlekken zijn twee vage dansende gestalten te herkennen

Iedereen die door Antwerpen wandelt, wordt door die ogen beloerd en de Stadsschouwburg ingelokt. Daar krioelen tot eind juli de katten over de vuilnisbelt, het bekende decor van Cats. En het liefst de hele zomer. Dan pas is de Cats-missie van het Koninklijk Ballet van Vlaanderen (KBV) en Joop van den Ende, die elkaar voor deze productie hebben gevonden, echt geslaagd.

Het doel van de serie is duidelijk. Net zoals Cats in 1987 het ingedutte musicalbedrijf in Nederland moest oppeppen, zo moet dezelfde show nu de Vlamingen definitief het musical-kamp induwen. Daar heeft de musicalafdeling van het KBV alle belang bij. Want dit najaar brengt het gezelschap ter gelegenheid van het tienjarig bestaan een eigen musical uit over Sacco en Vanzetti, twee Italiaanse emigranten die in de xenofobe jaren twintig in de VS op dubieuze gronden op de electrische stoel zijn gebracht.

Zo'n politieke en dus risicovolle productie kan alleen slagen als de musicalsfeer goed is, en zover is men in Vlaanderen nog niet. Joop van den Ende kan de territoriumuitbreiding met zes miljoen Vlamingen voor zijn kostbare reisvoorstellingen goed gebruiken. De katten dus opnieuw als breekijzer.

Cats is een musical waar artistiek nauwelijks nog eer aan te behalen valt. Vanuit het Andrew Lloyd Webber hoofdkwartier wordt iemand gestuurd die erop toeziet dat men niet uit het voorgeschreven keurslijf van de moederproductie breekt. En verder is het een invuloefening, de juiste artiest in het juiste kattevel.

Toch is dat nog knap lastig geweest, want de allrounders die Cats nodig heeft zijn moeilijk te vinden. De meeste KBV-spelers komen uit de danshoek. De voormalige topturnster Elvira Becks laat spectaculaire acrobatiek zien. Cats-Antwerpen bestaat uit soepel bewegende katten met te veel breekbare stemmen. Zelfs Frank Hoelen, die al eerder in Amsterdam de macho Tuk Stuk Rukker speelde, lijkt zich in te houden. Hij zingt niet vettig en goor genoeg voor zijn rol. Een paar anderen echter, zoals An Lauwereins, en Hilde Norga, zouden in elke internationale topuitvoering mee kunnen komen.

Op het jaarlijkse Jubikel Bal wijst de oude wijze kater Oom Deuteromium een kat aan die in de Ionosfeer een nieuw leven mag beginnen. Koos de Theaterkat, Van Zonderen de Wonderkat en nog een tiental spelen zich in de kijker, maar Grisabella, die door de andere katten hooghartig wordt genegeeerd valt in de prijzen.

T.S. Eliot had in zijn kattengedichten, waarop Cats is gebaseerd, slechts acht regels gereserveerd voor de verlopen glamourkat Grisabella. In de musical is zij eigenlijk het duidelijkst uitgewerkte karakter. 'Zij relde en delde in nachtcafé's.' Ietwat te protserig, iets te veel glitter. Op het eind van haar leven maakt zij een treurige, indruk.

Ook al is ze maar een paar keer in beeld, een Cats-voorstelling kan totaal verziekt worden door een zwakke Grisabella. Hilde Norga heeft de juiste houding voor de opgebrande poes, die zich schaamt voor haar situatie, en zingt het beroemde Herinnering (Memory) zo prachtig, dat alle andere zwakkere zangprestaties in één klap worden gecompenseerd.

De Antwerpse Cats is een degelijke show, met techniek en muziek als stevig fundament. Het is een verhaal van niks en daardoor dè musical voor alle leeftijden. De voorstelling houdt nog steeds stand als muzikaal prentenboek. Ook al kan de choreografie wel wat opfrissing gebruiken en kunnen een paar coupures de show het werkelijke tempo van deze tijd geven.

Patrick van den Hanenberg