Catfish vertelt elke week een modern Cyrano-verhaal
In Catfish ontmoeten onlinedaters elkaar. In het echte leven blijkt niet alleen de liefde, maar ook de geliefde een illusie.
Tyreme staat op de veranda van een houten huis in Alabama. Achter hem loopt een cameraman, naast hem staat presentator Nev Schulman. Voor de ramen van het huist hangt luxaflex, daarachter zit Tyremes grote liefde: 'Tomorrow', heet ze. Tenminste, dat hoopt hij. Hoewel Tyreme Tomorrow al een jaar kent, speelt hun relatie zich volledig online af. Ze appen iedere dag 'I love u', maar steeds wanneer Tyreme wil afspreken, komt Tomorrow met een smoes. Dus schreef Tyreme Catfish, het MTV-programma dat mensen helpt hun anonieme internetliefde te ontmoeten. Of eigenlijk: te ontmaskeren - wie moeilijk doet over een afspraakje is zelden wie hij zegt dat hij is.
Catfish (elke donderdag op MTV) is al jaren populair; vorige maand begon het vijfde seizoen. De realityreeks is een spin-off van de gelijknamige documentaire uit 2010, waarin presentator Nev zelf op zoek ging naar de vrouw met wie hij in negen maanden 1.500 berichten uitwisselde. Zijn nieuwe liefde bleek niet het rondborstige meisje op de meegestuurde foto's maar een oudere vrouw op zoek naar wat afleiding.
Net als de documentaire toont MTV's Catfish dat er bij 'catfishing' altijd twee verliezers zijn. Vooruit, het hart van de bedrogene is gebroken, maar de zogenoemde 'catfish' (de bedrieger) koestert vaak wel degelijk romantische gevoelens voor het slachtoffer. Vaak blijkt dat de catfish zichzelf onaantrekkelijk vindt, te onzeker om zichzelf te tonen. Soms heeft hij of zij ook nog eens een ander geslacht en/of seksuele voorkeur dan het virtuele alter ego. Zo vertelt Catfish elke week opnieuw een modern Cyrano-verhaal. En net als in het toneelstuk is de getormenteerde dader, de Cyrano, interessanter dan zijn slachtoffer, de wat sullige Roxane. Eventuele genderverwarring voorziet het epos daarbij van een Shakespeariaans motief.
Belangrijkste troef van Catfish blijft de grote onthulling; het moment waarop de catfish naar buiten komt, zijn of haar gezicht toont. Die eerste ontmoeting is natuurlijk deels in scène gezet: de programmaredactie weet allang hoe het drama in elkaar steekt, de catfish zelf draagt alvast een microfoontje. De verbazing van presentator Nev moet dus gespeeld zijn, maar de ontluistering van de bedrogene is waarschijnlijk helemaal echt.
'Ik weet niet wat ik moet zeggen', roept Tyreme wanneer zijn catfish de veranda op loopt. 'Sorry', zegt de grote, dikke vrouw: 'Mijn gevoelens voor je zijn echt, alleen mijn foto was nep.'
En wij, de kijkers, leven met beide partijen mee. Niet omdat we hetzelfde meemaakten, maar omdat we ook weleens liefgehad hebben en weten dat er altijd luxaflex tussen onszelf die ene ander zal hangen. Want ook al kunnen we onze liefdespartner wél gewoon ruiken, zoenen en aanraken, uiteindelijk vallen we slechts voor het beeld dat we van die ander hebben geschapen. Dat beeld zal misschien wat minder afwijken dan het beeld dat Tyreme van Tomorrow had, maar afwijken zal het: was liefde een ballon, dan was fantasie zijn helium. In Catfish zien we de ballon keer op keer knappen, een lot dat we allemaal vrezen - die angst verschaft ons compassie.
V's televisierecensententeam bestaat uit Julien Althuisius, Gidi Heesakkers, Frank Heinen, Haro Kraak en, deze week, Hanna Bervoets.
