Cabaret Mylène d'Anjou **

Mylène d'Anjou zegt dat ze sfeer in de zaal niet wil verzieken, maar dat ze ook niet over haar ziekte wil liegen: ze heeft borstkanker en is kaal. Het is een van de bijwerkingen van de chemotherapieën. 'Wees niet bang: ik zal mijn pruik niet afzetten, hoor', voegt d'Anjou toe. 'Dit wordt geen horrorcabaret.'

d'Anjou zegt in haar solovoorstelling /Hufterproof dat ze graag een gestaalde vrouw wil zijn, net zo stoer als westernheldin Calamity Jane: een vrouw die het noodlot tart, maar altijd weer op haar pootjes terechtkomt. Daarom kan zelfs haar ziekte d'Anjou niet van het podium afhouden. Mylène d'Anjou wil blijven optreden, zeker ook omdat zingen zuurstof voor haar is.

Zingen doet d'Anjou veel in haar voorstelling: met haar volle, krachtige stem zingt ze onder begeleiding van multi-instrumentalist Erik de Reus liedjes in diverse stijlen, waaronder country, blues en kleinkunst. Sommige liedjes zijn aan de korte kant, waardoor je je er maar moeilijk door kunt laten meeslepen. Andere liedjes komen nogal lawaaiig over door de drukke orkestband die meeloopt. Maar er zitten ook mooie liedjes tussen, zoals het lied 15 jaar van Herman Pieter de Boer, of een jazzy bewerking van Robert Longs Waarom huil je nou?.

Wat het programma opbreekt, zijn de grappen. d'Anjou doet een moedige poging om cabaret te maken van haar ziekte. Ze vertelt over haar pruik en de ongemakken die dat met zich meebrengt, over een slechtnieuwsgesprek in het ziekenhuis met een incapabel doktorenduo en hoe ze zes weken in een bestralingsapparaat heeft moeten liggen. d'Anjou vertelt deze gebeurtenissen op luchtige wijze, vol zelfspot en relativering, maar toch zijn deze gedeelten eerder pijnlijk dan grappig, omdat het allemaal nog maar zo kort geleden is gebeurd.

Mylène d'Anjou is een stoere vrouw, daarover bestaat geen twijfel, maar misschien had ze er verstandiger aan gedaan iets langer te wachten voordat ze haar ziekte tot onderwerp van een voorstelling zou maken. Dan had ze er met meer afstand naar kunnen kijken. Nu is het allemaal nog te dichtbij en dat voelt vaak ongemakkelijk.

undefined