Buren

Het doorgemaakte leed stond in hun ogen te lezen. Niet alleen de trauma's die ze in Iran hebben opgelopen, maar ook de onrustige, onveilige sfeer in de asielzoekerscentra eiste zijn tol van deze mensen.

We leerden elkaar kennen en leefden met elkaar samen. De familie volgde de ene inburgeringscursus na de andere en ze spraken inmiddels vloeiend Nederlands. We aten met elkaar en wisselden zelfs moppen uit. Soms zaten we met elkaar in dezelfde kerk! 'Jullie God is ook de onze', zei onze wijze buurvrouw. Na een half jaar hoorden we de dochters keten en muziek draaien. Dat deed ons goed, onze eigen dochters leven zich daar ook helemaal in uit. Van de zomer hoorden we onze buurman zelfs zingen! We waren blij dat het zo goed ging.

Beide dochters studeren, de ene doet de mavo en de andere het mbo. De oudste zoon zou graag zijn universitaire studie hervatten. Na alle inburgeringcursussen werd de financiële bijdrage hieraan stopgezet. Onze buurvrouw staat te popelen om zich verder te kunnen omscholen en straks haar oude baan in het onderwijs weer op te pakken. Helaas, meer dan een eerstegraads 'diploma' voor de inburgeringcursus schijnt voor haar niet mogelijk te zijn. Als ouders van dochters met alle kansen tot ontplooiing is dit schrijnend! Een huis vol talent komt niet verder dan 's zomers een krantenwijkje! Beschamend!

Onze buren, volkomen ingeburgerd, met een nog lopende asielprocedure, dreigen 8 januari door de vreemdelingenpolitie op straat gezet te worden! Met als reden dat het huis vrij moet komen voor doorstroming van de volgende asielzoekers. Onze buren kunnen niet terug naar Iran. Op straat betekent: geen uitkering, dus geen opleiding en geen slaapplaats, geen eten!

In onze naïviteit dachten we echt dat deze mensen, vijf jaar in Nederland en volkomen ingeburgerd met behoud van hun eigenheid en unieke cultuur, niet op straat gezet konden worden! Helaas, wij zijn ook wakker geschrokken. Dit gebeurt dus in Nederland, het land dat opkomt voor mensenrechten!

Onze buren slapen slecht, slikken pillen. Ze zijn ziek van ellende. Ze durfden het ons eerst niet te vertellen. Ook wij zijn kotsmisselijk van dit onmenselijke, ziekmakende asielbeleid.

Terwijl wij folders in de bus krijgen over een hondenuitlaatservice van de Thuiszorg, worden deze mensen, die door hun wijsheid en talenten een verrijking zijn voor de Nederlandse samenleving, gewoon op straat gezet!

Wij zijn heel boos!