Buffet

Wat krijg je van de man met de hamer? Je krijgt een klop, géén klap. Want hij heeft een klophamer bij zich.

We kennen de klopgeest, de klopjacht, de klopkever. Sinds kort kennen we ook de hongerklop. Mooi woord hoewel het Franse fringale ook niet te versmaden is. Geeuwhonger!

Van een hongerklop hadden Tourverslaggevers in mijn tijd zelden of nooit last. Dat kwam door het buffet campagnard onderweg. Op lange schragen - meestal in een weiland, bij slecht weer in een tent - pakte een in klederdracht gehulde regio uit met haar culinaire specialiteiten. Met goddelijke lekkernijen dus waarop Fransen het patent hebben. Alles natuurlijk overgoten met streekwijnen. En gratis.

Meteen na het startschot vloog een groot deel van het journaille plankgas naar zo'n buffet, ergens halverwege de rit. Naar schouderham, speenvarken, niet-thuis-te-brengen vis, pruimen als perziken zo groot, perziken als meloenen zo groot. En naar de wijn. (En wanneer dan in de middag de zon het landschap stoofde, trok een perscolonne aan de toeschouwers voorbij, de chauffeurs wakker gebleven dankzij Perrier, de mannen die normaliter de wakkere vragen stelden, weggedommeld op de achterbank.)

Nee, dan de man met de hamer. Die kruist minstens één keer per Tour ieders pad, zonder onderscheids des persoons, zonder voorbericht. Ineens tuimel je in de perszaal vanaf je toetsenbord in een zwart gat. Geen woord laat zich meer grijpen, geen zin welt meer in je op behalve 'Van onze verslaggever Jantje van Leiden'. Maar met die wrange humor kom je niet ver.

Veertig, vijftig minuten later - na een frisse neus buiten, een koude pils binnen - weet je je eigen naam weer en rolt er moeiteloos het zoveelste Tourverhaal uit.

Soms is een wielerverslaggever net een mens, soms net een robot.

Het citaat van de dag: 'Wielersport is nooit te verklaren.

Frans van Schoonderwalt