Buffet

WiBra

Je hebt twee soorten mensen: degenen die openlijk toegeven dat ze dol zijn op all-inclusivevakanties in zonnige oorden, en degenen die het stiekem doen. Die laatsten zeggen er op gezette tijden zuinig iets bij als: 'Ach, je doet het voor de kinderen', of: 'Nou ja, maar dat gevreet gaat je gauw tegenstaan, hoor, die Turkse kaas bijvoorbeeld...' En daarna gaan ze snel nog even twintig toetjes halen bij het kostelijke buffet of loeren naar de strakke bikinibillen van andermans nuffige tienerdochter als ze denken dat niemand kijkt.

Ik behoor tot de eerste soort. Als ik net zo handig was als Martin Bril met zijn Volvo zat ik mijn hele leven in zonnige all-inclusive-oorden. Dat je een hele week niet hoeft af te wassen alléén al! En dat er voortdurend vriendelijk lachende Turken bezig zijn met het roosteren van een schaap of schattige, eetbare lieveheersbeestjes frutselen van tomaat en olijf! Sterker nog, we kregen zelfs een Koningsdagborrel, met oranje vlaggen, een Turkse interpretatie van saté (immers ons nationaal volksvoedsel), cocktails in uitgeholde sinaasappels en een exuberant nichterige ober die alle Hollandse dames net zo lang klapzoenen gaf tot ze het uitkirden van pret, met wapperende oranje sjaaltjes.

Goed, er zijn ook een paar kleine nadelen. Zo lijken al die Nederlandse vakantiegezinnen enorm op elkaar, met hun blonde kindertjes en rijzige arrivévaders in blauwe poloshirts, zodat ik geregeld na een paar glazen wijn bij het verkeerde groepje aan tafel schuif en er pas bij de derde gamba achter kom dat ik tegen een willekeurige bedrijfsjurist aan het zwetsen ben en zojuist een ijsblokje in het strandjurkje van heel iemand anders nuffige tienerdochter heb laten glijden.

Ook blijkt al op de eerste dag dat zowat iedereen elkaar kent, van school nog, ('Neeeeee zeg! Je bent in die veertig jaar geen spat veranderd! Weet je nog dat juf Verkerk altijd met de bordenwisser ...? Graag. Doe maar een dubbele') of ze hebben samen met iemands broer in een maatschap gezeten, of ze blijken die tandarts te zijn die zeventien jaar geleden nog eens een kroon op een van je kiezen heeft gezet ('Ja, hij zit er nog. Kijk maar, dit is 'm. Graag, een dubbele. Maar wacht, dan ken jij vast ook... Kijk, daar staat-ie. In die blauwe polo. Nee, die ándere blauwe polo. Ja, die. Daar heb ik ooit nog eens mee...').

'En alles is hier gratis!', zwijmelt mijn jongste zoontje telkens. Dat is natuurlijk niet waar, het lijkt alleen maar zo. Maar ik laat hem in de waan. Waarom ook niet? Het is vakantie.

undefined