Bryan Ferry leest nog zonder bril
De één vindt het blijkbaar doodnormaal; de ander kan zijn ogen niet geloven. Maar het is echt zo. Bryan Ferry staat daar op het podium van Ahoy' werkelijk de tekst van Street Life van een vel papier op een lessenaar op te lezen....
Ziedaar het dilemma waar je altijd weer mee worstelt bij dit soort reünieconcerten, in dit geval van de Engelse groep Roxy Music (1970-1982) in een zo goed als uitverkochte Ahoy' in Rotterdam, temidden van duizenden enthousiaste fans, die niet gedacht hadden hun helden ooit nog eens samen te zien spelen en al weken vastbesloten waren vanavond louter positieve conclusies te trekken.
Je zou kunnen zeggen dat vooral gitarist Phil Manzanera en drummer Paul Thompson nog ouderwets goed speelden, vooral in de stevige rockers. En je zou kunnen zeggen dat Bryan Ferry, ook in de stevige rockers, bij vlagen precies zo klonk als vroeger. Als band klonk Roxy Music precies één keer zo gloedvol als op die beroemde live-registratie Viva! Roxy Music (1976): in Out Of The Blue, niet toevallig de overrompelende opener op die plaat.
Of praat je jezelf eigenlijk alleen maar aan dat het net zo spannend was? Kijk je stiekem door je oogharen en zie je het Roxy Music van toen, terwijl je in je hoofd bijna ongemerkt de versies van Viva hoort? Misschien wel, want waar stonden we nou helemaal naar te luisteren?
Een band die zijn pas verschenen Best Of-compilatie naspeelde zonder ook maar een nootje van de studioversies af te wijken, een band die hecht musiceerde, maar elk luchtgaatje in de nummers liet dichtplamuren door een extra percussioniste, niet minder dan twee keyboards en soms ook nog eens twee piano's.
En dan Ferry zelf: de motoriek was nog hetzelfde, het brede gebaar ook. Maar de hoge noten haalde hij vaker niet (opener Re-Make/Re-Model, A Song For Europe, de Lennon-cover Jealous Guy) dan wel (de toegiften Love Is The Drug en Do The Strand).
Zelfs de fanatiekste Roxy Music-fan moet het toch als licht ontluisterend ervaren dat de elegante poseur van weleer tegenwoordig zingt met behulp van spiekbriefjes op een standaard. De toch al wat temerige uitvoering van Avalon (derde plaats in 1982 en de grootste Nederlandse hit) werd er intens treurig van.
Roxy Music deed instrumentaal niets verkeerd en zette precies de show op de planken die de oude fans wilden zien. Maar de momenten die werkelijk recht deden aan de parmantige rockband die Roxy Music ooit was, waren op de vingers van één hand te tellen. Daar is toch echt meer voor nodig dan een Bryan Ferry die drie keer een nieuw pak aantrekt. Al ging je helemaal vooraan staan, écht rock 'n' roll, écht opwindend was alleen Out Of The Blue.
Hoe je het ook wendt of keert: Roxy Music is geen band meer. Tijdens dit soort concerten nemen fans zichzelf in de maling. De ene keer lukt dat wel, de andere keer niet.
