Brief uit Gaza: 'Ik doe net alsof ik niet bang ben. Voor de kinderen'
'We zijn omgeven door bommen en explosies', schrijft Mostafa Kahlout vanuit zijn woning in Gaza. De Palestijnse hulpverlener zit al negen dagen binnen en kijkt samen met zijn kinderen door het raam naar buiten, naar de zwarte rook die opstijgt van gebouwen die geraakt zijn. Huizen. Zoals ook het zijne.
'Ik doe net alsof ik niet bang ben', schrijft Kahlout. 'Anders worden de kinderen nog angstiger.' Maar hij is doodsbang. Hij vreest voor het leven van zijn kinderen en zijn vrouw, voor zijn familie en voor zijn huis.
Kahlout is medewerker van de hulporganisatie CARE die al sinds 1948 in Israël en de bezette gebieden actief is. Het werk is tijdelijk opgeschort, maar voor de oorlog begon maakte Kahlout deel uit van een programma om de meest kwetsbare inwoners te helpen met hun basisbehoeften, zoals voedsel.
Rillen als ze een vliegtuig horen
Kahlout heeft zelf vijf kinderen: twee jongens en drie meisjes. De jongste is 7 en de oudste is 21 jaar oud. De kleinsten zijn nog getraumatiseerd van de vorige militaire operaties in Gaza en zelfs voordat deze operatie begon, rilden ze al als ze een vliegtuig hoorden, en kropen dan dicht tegen hun vader of moeder aan. 'Mijn jongste dochter is bijna acht', schrijft hij. 'Ze kijkt de hele tijd naar het plafond en vraagt: 'Waarom proberen ze ons dood te maken?'
'Ik antwoord: 'Niemand maakt ons dood. Het is snel voorbij.' Maar ik weet niet wanneer het voorbij zal zijn.'
De afgelopen zes jaar hebben Kahlout en zijn kinderen al drie oorlogen meegemaakt. Het was altijd verschrikkelijk, schrijft hij, maar dit keer... 'De bommen, het schieten, de raketten, de granaten die op huizen worden afgevuurd. Het is te veel. Het is overal. Iedereen voelt zich doelwit. Ik maak onderdeel uit van een grote familie en ik heb gehoord dat er iemand is omgekomen. Ik heb vrienden verloren en een vriendinnetje van mijn dochter ligt in het ziekenhuis.'
Hopeloos
De situatie in Gaza voelt volgens hem al hopeloos aan als er geen oorlog is. Er is geen werk, geen stabiliteit en zoveel geweld. Kahlout maakt zich zorgen over de voorraden van medicijnen en voedsel, die voor de oorlog vanwege de blokkade al met moeite door hulporganisaties zijn aangelegd. 'Straks is waarschijnlijk alles op.'
'Ons lot is onbekend', schrijft Kahlout. We hebben geen idee wat er straks zal gebeuren. We zullen er zelf waarschijnlijk weinig invloed op kunnen uitoefenen. Maar de hoop blijft leven. Altijd. We hopen ooit gewoon in vrede te kunnen leven.'
