Binnen een paar seconden zei mijn buurvrouw dat haar blaas wordt verwijderd, ‘maar met stoma valt ook goed te leven hoor’

‘Nou meneer Vroom, de klad zit er bij u wel goed in hè?’ Met deze vraag ging ik als 18-jarige snotneus uit Enschede de terminaal zieke acteur Siem Vroom interviewen. Ik dacht dat de uitdrukking betekende dat het crescendo met je ging.

Ik ben heus niet de enige vrolijke kankerpatiënt. De mevrouw die met mij op een kamer wachtte, vertelde binnen een paar seconden dat ze nog een paar chemo’s moest ondergaan voordat haar blaas zou worden verwijderd, ‘maar met een stoma valt ook goed te leven hoor’.

Dit was haar tweede chemo, en de eerste was haar niet meegevallen. Vooral die rotsmaak in je bek, is dat nou de tweede keer net zo erg? Nee mevrouw, het went, zei ik naar waarheid. En het wordt beter. Ja, lachte ze, dat dacht ik wel.

We kwamen tegenover elkaar te liggen en deze rasechte Amsterdamse, een supervriendelijke dame van 78 jaar, praatte opgewekt en honderduit. Ze woonde in de Vinkenstraat in Amsterdam, wat bij mij de herinnering opriep aan het pijnlijkste moment van mijn toen nog jonge journalistieke carrière.

In 1979 woonde in die Vinkenstraat de acteur Siem Vroom, en die ging ik als 18-jarige snotneus uit Enschede met de enige andere homoseksuele redacteur van Dagblad Tubantia interviewen. Vroom was een gewaardeerd acteur van kleine rollen (veel tv) en had nu de glansrijke hoofdrol gekregen in De anderen, een toneelstuk over aids – de ziekte waaraan Vroom zelf niet veel later zou overlijden.

Hij kreeg terecht schitterende recensies, zijn carrière zat in de lift terwijl hij wist dat hij stervende was (wij wisten dat ook), het was een ontzettend aardige en zachtaardige man en dat wilde ik hem in de vorm van een inlevende vraag laten weten ook.

Ik begon die vraag met een uitdrukking waarvan ik altijd had begrepen dat die betekende dat het crescendo met je gaat, maar die juist het tegenovergestelde wil zeggen: ‘Nou meneer Vroom, de klad zit er bij u nu wel goed in hè?’ Ik zag Vroom bleek wegtrekken, voelde een stekende por van mijn collega in mijn zij, en de rest ben ik – echt waar – helemaal vergeten.

Mevrouw had Siem Vroom niet gekend. Wel was haar man intussen naast haar bed komen zitten, een goedzak met een rode neus die ik twee keer het woord ‘jeneverfabriek’ meende te horen zeggen. Tegelijkertijd mocht de mevrouw schuin tegenover me alweer naar huis. Dat is nog een hele toer, zei ze. Eerst met de ambulance, en dan wachten tot de brandweer haar naar boven takelt. ‘Maar och, ik heb verder toch niet veel te doen.’

Er werd veel gelachen in deze kamer, ook door de vrouw naast me die ik niet verstond omdat ze haar tanden niet in had.

De jeneverfabriek bleek veertig jaar geleden uit voormalig Joegoslavië aan te zijn komen waaien. Ze waren al net zo lang gelukkig. ‘Ik ben de enige die hem verstaat, maar daar ben ik aan gewend.’

En verder was het trouwens lekker wonen, in de Vinkenstraat.

Volkskrant-journalist Eelco Meuleman (60), bij wie terminale nierkanker is vastgesteld, schrijft wekelijks over zijn leven.