Biljartsfeer verwart volleyballers tijdens klassieker

Van onze verslaggever

John Volkers

FUKUSHIMA

De atmosfeer gelijk een biljartkampioenschap, met muisstille, onpartijdige kijkers die slechts voor een geslaagde actie even de handen lieten wapperen, werkte hoogst verwarrend. Zwerver vond het maar 'raar en onwennig'. De winnende coach Velasco repte van een sfeer 'die niet normaal is voor dit soort wedstrijden'.

Na een redelijk begin (15-13 zege in de eerste set) vond Nederland nooit meer de emotie terug waarmee Italië op stang gejaagd kon worden. De Europees en wereldkampioen werkte zijn achterstand met strategisch sterk spel weg en moest constateren dat het in de volgende drie sets (6, 8 en 3) geen kind had aan de grote jongens die bij de finale om het Europees kampioenschap nog de strijd gedicteerd - doch verloren - hadden.

De lange mannen van Alberda, schimmen van de reuzen die de eerste vijf ronden van het Olympisch kwalificatietoernooi hadden geschitterd, struikelden van vermoeidheid bijna over hun eigen benen. Zwerver en Van der Meulen probeerden de boel nog op sleeptouw te nemen, maar het gestrande vlaggeschip was niet vlot te krijgen.

Vier basisspelers van het EK, Van de Goor, Görtzen, Blangé en Van der Meulen, zaten in de slotfase met vertrokken gezichten op de bank. De inbreng van de invallers Rodenburg, Schuil en zelfs Posthuma was ver beneden de maat en deed weer eens twijfels oproepen over de breedte van de 'bank'.

Het hele Nederlandse team, nog top tegen Cuba, Verenigde Staten en Brazilië, zat in een dip die deed denken aan fameuze off-days van weleer. Die waren zeer gedateerd bij de botsingen tussen Nederland en Italië. De laatste dieptepunten in die confrontaties waren de 0-3 nederlagen uit 1989 en '91, beide keren op een EK.

Sinds de befaamde Olympische kwartfinale van '92 (3-2 voor Nederland) gelden andere verhoudingen, maar daar was gisteren in zwijgzaam Japan even niets van terug te vinden. 'Onze ploeg blijkt emotie nodig te hebben om tot een bepaalde hoogte te reiken', was de analyse van coach Alberda.

Vervolgens kwam hij zelf met het tegenargument: de gewonnen halve finale van het WK, tegen de Amerikanen, voor honderd man en een paardekop. Wat overeind bleef was dat Italië het gemis van Cantagalli en het wisselen van dynamo Bernardi gemakkelijker kon verteren.

De wedstrijd was nog begonnen met als inzet de eerste plaats in de World Cup, het twaalflandentoernooi om drie Olympische tickets. Na de wedstrijd was die wensdroom doorgeprikt en werd nog slechts over kwalificatie gesproken. Zelfs Zwerver, altijd de eerzucht zelve, sprak van maar één belang: directe plaatsing voor Atlanta.

Het Nederlands team lijkt geen team voor hoofdprijzen te zijn. Ook nu zal de tweede plaats weer het hoogst haalbare blijken. Maar dan moet in de laatste vijf duels (in zes dagen) de plotseling afbuigende conditiecurve niet doorzetten.

Sommigen begonnen gisteren al vermoeid aan de klus tegen Italië. De benen deden pijn, vingers waren ingetaped, een duim was vastgezet. En al won de ploeg de eerste set, de afstemming bleek niet in orde en logenstrafte de voorbeschouwende woorden van Alberda dat het EK-niveau weer snel hervonden zou zijn. 'Zeer teleurstellend', noemde de coach de uitkomst.

Aan de andere kant wekte het resultaat ook weer minder gefronste wenkbrauwen. De Italianen hadden in de eerste week slechts lichte opponenten getroffen. Tegen Nederland nam wondercoach Velasco - hij haalde zijn Treviso-spelers in no-time uit een vormcrisis - voor het eerst een time-out.

Het programma telde voor Nederland juist een zeer slopende opening. En het totaal van veertien wedstrijden in twintig dagen (inclusief de drie oefenduels) mag onmenselijk zwaar worden genoemd. Niemand heeft ervaring met zo'n waanzinnig programma. Thuisland Japan heeft in ruil voor de financiering van het World Cup-evenement het meest uitgebalanceerde schema toebedeeld gekregen.

De vrees bestaat dat de Japanners in de laatste vier ronden (Verenigde Staten, Cuba, Nederland en Brazilië) uitgeputte dan wel extra vriendelijke ploegen tegenover zich krijgen. Het favoriete Cuba heeft duidelijk last van het late arriveren in Azië. Brazilië is op de slotdag mogelijk al geplaatst en de Amerikanen, al zeker van de Spelen, zal ook moeite hebben heel diep te gaan.

In de slotweek heeft Nederland nog vijf hindernissen te nemen. Canada, China en Egypte gelden als hobbels; Argentinië en Japan - vrijdag in Tokyo voor tienduizend toeschouwers - zijn de hoogste horden. Alberda vertrouwt ondanks de ene mindere dag tegen Italië op de professionele drive van zijn spelers. 'In '88 en '92 heeft Nederland zich beide keren op de valreep moeten plaatsen voor de Spelen. Deze spelers zijn vastbesloten het nu anders te doen. Om nog maar eens hun positie aan de wereldtop te bewijzen.'