Bik Bent Braam
De big band is bij uitstek een verleiding tot bombast, maar als die van pianist Michiel Braam pompeuze effecten inzet, is dat vooral om te lachen, zoals in de kostelijke bewerking van Deep Purples Child In Time, waarin het gegil van zanger Ian Gillan nota bene wordt nagedaan door een...
Braam heeft voor deze cd zelf niets gecomponeerd, maar geeft zijn speelse visie op werk van anderen.
Zijn keuze is onvoorspelbaar: naast jazz-standards horen we een nummer van Prince en twee liedjes uit Disney-films. De hupse vooroorlogse swing waar hij zo van houdt, keert regelmatig terug, net als de passages waarin de akkoorden in dissonanten verwaaien, en dit orkest vol solisten collectief improviserend met de onderdelen aan de haal mag gaan.
De humor is zoals altijd aanstekelijk, gebaseerd op echte genegenheid voor al die verschillende stijlen, en nooit op sarcasme. En er is ook ruimte voor echte, ondubbelzinnige emotie, in een prachtig verstilde versie van Brels Ne Me Quitte Pas.
