Bij mijn lot had ik me vrolijk neergelegd, maar de misselijkheid van de chemo was onverdraaglijk

Ik had het wel gehad met die chemo’s. De zesde was minder goed gevallen – vlagen van hevige misselijkheid, uitputting. Alles wat was voorspeld maar tot nu toe was uitgebleven: het leek wel of ik het in één keer moest inhalen.

Dus het kwam wel goed uit dat de oncoloog kort daarvoor had verteld dat ik helemaal niet eindeloos moest doorgaan met dat gif, wat ik dacht, maar dat je met een keer of acht wel aan je taks zat. Ik moest er dus hooguit nog twee.

Als de volgende scan over een maand weer goed zou uitpakken, was ik voorlopig van de chemo’s verlost. Was de scan minder goed, dan zou ik er nog twee krijgen.

Wat er daarna gebeurde, was ik vergeten te vragen.

Bij mijn lot had ik me allang vrolijk neergelegd, maar vooral de bijkomende misselijkheid was onverdraaglijk en verlammend. Ook daar waren pillen tegen maar die hielpen aanvankelijk niet. Zwaarder geschut werkte uiteindelijk wel.

Ik had een week voor pampus geleden en om mezelf op te beuren kocht ik een groot schilderij, een érg groot schilderij: 2,5 bij 1,2 meter. Nu woon ik op achttienhoog in een nieuw gebouw waarvan de liften niet al te groot zijn, en bovendien nog voorzien van verhuisbescherming, dus ik had de ellende kunnen zien aankomen. Maar ik zag vooral mogelijkheden, geen problemen.

In de lift zou het schilderij voor geen meter passen. Dus ik naar het trappenhuis. Dat zijn weliswaar 36 trappen, maar de hoogte zag er goed uit. Althans op de begane grond. Op de eerste etage bleek dat het trappenhuis toch vooral bedoeld is voor vluchtende mensen, niet voor goederen die niet in de lift passen – je stoot er nog nét je hoofd niet tegen het plafond.

Met geen mogelijkheid zou het enorme schilderij hier de bochten kunnen maken.

Niet getreurd, het gebouw beschikt aan de buitenkant over een lift voor de glazenwassers. Nu zijn dat niet de rustigste jongens – het lijkt wel een kermisattractie, zoals ze soms in dat karretje tegen de gevel aanbotsten – maar met een beetje goede wil en discipline moest het lukken.

Daarover dacht de transporteur anders. Geen sprake van dat hij hiervoor de verantwoordelijkheid wilde nemen. Er moest een hijskraan komen. Dat kostte drieduizend euro.

Dan maar mijn eigen verantwoordelijkheid, besloot ik. Ik tekende een uitvoerige disclaimer voor de transporteur en zou de volgende dag horen of de mannen in dat wiebelige bakje beschikbaar waren. Ik maakte me wel een klein beetje zorgen, het was behalve een groot ook een heel duur schilderij.

Toen belde de galerie, die ik uit schaamte nog niet had ingelicht maar die er lucht van had gekregen: de kunstenaar kon het werk demonteren en dan boven weer in elkaar zetten. Zonder enige beschadiging. Wat was het probleem precies?

Weg misselijkheid.