Bij Ik Vertrek nog geen slijtage te ontdekken

Afgelopen zaterdag vroeg regisseur en programmamaker Bert van der Veer zich, in het eerste deel van het drieluik over 65 jaar televisie in Nederland, af of het niet eens tijd voor pensioen is.

Nou, als er te veel programma's zoals 65 jaar TV: Tijd voor pensioen? gemaakt blijven worden, wel ja. De aflevering van zaterdag was een aaneenrijging van het plichtmatig opdreunen van droge televisiegeschiedenis door Van der Veer, afgewisseld met fragmenten van oude journaals en interviewtjes met betrokkenen. '65 jaar tv. Gaat de televisie zoals wij die kennen 100 worden?', vroeg Van der Veer aan oud-journalist en televisie-icoon Aad van den Heuvel (naamtitel: 'eminence grise'). 'Ja', antwoordde hij, om zichzelf prompt te corrigeren, 'de 80 halen we wel.' De bijdrage van Aad van den Heuvel en Bert van der Veer aan de vaderlandse kijkbuisgeschiedenis valt natuurlijk niet te onderschatten, maar misschien dat dit drieluik beter op zijn plek zou zijn in een geschiedenismodule van de studie Communicatiewetenschappen, en niet primetime op zaterdag bij NPO2.

Dat gezegd: toekomst genoeg voor de Nederlandse televisie. Neem Ik Vertrek. Hoewel het programma voor het elfde jaar op televisie is, valt er geen spoortje van metaalmoeheid of slijtage te ontdekken. De beste afleveringen laten je balanceren tussen 'o wat zielig', 'o wat grappig' en 'hier mag ik eigenlijk helemaal niet om lachen'. Wat dat betreft schreef Ik Vertrek een paar weken geleden televisiegeschiedenis met de legendarische aflevering over Sjaak en Irma, het stel dat blindelings een boerderij kocht in Hongarije, zonder dat ze het huis hadden gezien of zelfs ooit maar in Hongarije waren geweest.

'Het schijnt gewoon schitterend te wezen. Je zit vlakbij de bossen en vlakbij de Koreatische grens (sic.)', zei Sjaak vol goede moed aan het begin. Het ging natuurlijk grandioos mis. De boerderij bleek onbewoonbaar, de buren niet te verstaan, het vervangende huurhuisje had geen stromend water, geen toilet en geen keuken, het bouwbudget van 3.000 euro werd met 17 duizend euro overschreden, de rolstoelvriendelijke camping die ze wilden beginnen werd toch maar een gay-camping en Sjaak ging door al het harde werken steeds meer op Johan Derksen lijken. Het was één grote, prachtige catastrofe. Met overigens wel - wat de zaak weer in evenwicht bracht - een gelukkig einde.

Ook de aflevering van Ik Vertrek van gisteravond mocht er weer wezen. Vriendinnen Floor en Gerrieke trokken naar het Tsjechische Bukovina u Cisté, waar ze voor 1.100 euro per maand een voormalige communistische vakantieoord overnamen. Ook Floor en Gerrieke kregen te maken met de nodige sofjes. De vriend van Gerrieke zag geen heil in hun plannen en bleef in Nederland, Tsjechië bleek ijskoud, er was een wespenplaag, de taal lastig en Floor kon maar geen leuke man vinden ('Ik heb wel op Tinder gekeken, maar de dichtstbijzijnde vrijgezel woont in Polen'). Desondanks, en dat zie je wel vaker in Ik Vertrek, vertoonden de dames een bewonderenswaardige volharding en optimisme. Daar schijn je nog eens heel oud mee te kunnen worden.