Bettini heeft geen rare trekjes nodig om populair te zijn

Als iedereen je het succes gunt, heb je dan in de topsport niet iets verkeerd gedaan? Wie veel wint, zoals Paolo Bettini, is doorgaans niet populair. Vraag dat maar aan Lance Armstrong.

Hoe kon het dan dat zaterdag iedereen de winnaar van de olympische wegwedstrijd om de hals vloog? En dat waren niet alleen renners of supporters van Italiaanse afkomst.

Erik Dekker, in Athene 41ste, zei letterlijk: 'Ik gun het hem, uit de grond van mijn hart. Het is een aardige kerel.'

Hij voegde er iets aan toe. 'Paolo is een hele goede renner.'

Als de nummer twee, de onbekende Portugees Sergio Paulinho, of de nummer drie, de Belg Axel Merckx, had gewonnen in Athene, dan zou Dekker naar huis zijn gegaan met het gevoel dat hij iets was misgelopen. Maar met Bettini als winnaar had hij nergens recht op gehad.

Populair word je in de hedendaagse sport doorgaans alleen nog als je excentriek bent. De middelmaat ontstijgen met prestaties is niet genoeg. Er moet iets aan worden toegevoegd om aanbeden te worden door supporters, om veelgevraagd te zijn onder journalisten en duur betaald door sponsors.

Bettini voldoet niet aan het beeld van extravagantie. De enige uitspatting die hij zich in zijn leven permitteerde is de aanschaf van een zilveren Porsche Carrera S4. Daar had hij als jongen al van gedroomd. Maar het imago dat bij de eigenaar van zo'n sportwagen hoort, past hem niet. Dat hij zijn olympische titel opdroeg aan zijn familie, dat vertelde zijn verhaal.

De tweevoudig winnaar van de wereldbeker is de familieman, die tijd nodig heeft gehad om te leren hoe hij zich staande diende te houden in zijn sport. Bettini, die wielrenner werd omdat hij ineenkromp bij de gedachte zijn hele leven achter een bureau door te moeten brengen, was heel lang de knecht van Michele Bartoli.

Maar op een dag overvleugelde hij zijn landgenoot. 'Men beledigt de meester door steeds zijn knecht te blijven', zei de renner daarover slechts.

Sindsdien valt hij aan waar hij kan. Bettini dankt er zijn bijnaam, de krekel aan, omdat hij voortdurend uit het peloton wegspringt.

Bettini is populair vanwege zijn plichtsbesef. Hij neemt zijn verantwoordelijkheid daar waar dat gevraagd is. Toen hij vorig jaar Milaan-San Remo won, vroeg hij aandacht voor de problemen in zijn sport.

'Wij moeten de sfeer van schandalen en verdachtmakingen ombuigen in een positieve boodschap. Als dit negativisme aanhoudt, is de wielersport in dit land binnen twee jaar dood.'

De Italiaan riep zijn landgenoten op te stoppen met het gebruik van doping en de media op te houden met het brengen van sensatieverhalen die wel publiciteit genereren maar niet de waarheid vertellen. 'Het gros van de mensen in dit vak zijn hardwerkende lui die het beste voor hebben met de sport en haar imago.'

Men kon aan hem een voorbeeld nemen. Nooit zal de dertigjarige Italiaan iets hardop uitspreken wat een collega in verlegenheid zou kunnen brengen. Gekrenkt voelde hij zich daarom toen Igor Astarloa vorig jaar na het WK in het Canadese Hamilton beweerde dat Bettini had geprobeerd om de wereldtitel te kopen.

De Spanjaard bood zijn excuses aan, en de Italiaan accepteerde die. Natuurlijk, hij is niet haatdragend.

Bettini had het moeilijker met het verbergen van zijn teleurstelling over de uitslag in Hamilton, waar hij vierde werd. Het hele jaar domineerde hij de belangrijke eendagswedstrijden, drie van de tien wereldbekerkoersen schreef hij op zijn naam, maar de ultieme beloning bleef op het WK uit.

Want een wereldtitel wordt hem, net als de olympische, misschien wel gegund, maar ook in Verona zal Bettini die over een aantal weken gewoon zelf moeten verdienen.