Becker en Stich willen allebei nummer een zijn

Van onze verslaggever

Coen Vemer

UTRECHT

Zou het waar zijn? Zonder twijfel. Maar dat betekent niet dat Boris Becker en Michael Stich, die vandaag in Utrecht in Davis Cup-verband de strijd aanbinden met Paul Haarhuis en Richard Krajicek, nu de grootste vrienden zijn. Goed, ze kunnen door één deur als het moet, maar hebben ze de keus uit twee deuren, dan kiezen ze ieder een andere.

Een zekere animositeit zal er altijd bestaan tussen beide tennisgrootheden. Daarvoor zijn ze te zelfzuchtig. Ze willen allebei de nummer een zijn, en ze willen allebei de gunst van het publiek. Becker gaat daarin het verst. Wat heeft hij niet geleden toen Stich hem bedwong in de finale van Wimbledon. Verliezen in zijn eigen achtertuin, nota bene van een landgenoot. Dat was hel voor hem, de pijnlijkste nederlaag in zijn carrière.

Aandacht en verering zijn voor Becker van levensbelang. Gaat het hem sportief wat minder voor de wind, dan weet hij toch telkens weer met succes de schijnwerpers op zich gericht te houden. Bijvoorbeeld door naakt met zijn vrouw te poseren voor de cover van Stern, of door controversiële uitspraken te doen in een interview over dopegebruik in tennis. Becker, prof sinds 1984, kent zijn pappenheimers.

Stich is weinig anders. Hij hunkert naar applaus en waardering, maar hij bezit niet de flair en het charisma die Becker van nature wel heeft. Bovendien is alles wat hij op de tennisbaan doet al een keer eerder gedaan. Hij won in 1991 op Wimbledon, waar Becker al drie keer had getriomfeerd. Hij veroverde in 1993 voor Duitsland de Davis Cup, hetgeen Becker al twee maal was gelukt. En in datzelfde jaar liet hij zich in Frankfurt kronen tot officieuze wereldkampioen, maar ook weer na Becker.

Stich heeft er veel aan gedaan om uit de schaduw van zijn landgenoot te treden. Door de oprichting van een stichting die zich inzet voor met HIV besmette kinderen is zijn imago wat verbeterd, maar nog altijd moet hij het afleggen tegen Becker. Zelfs beter tennissen helpt hem weinig, al scoorde hij na het winnen van de Davis Cup twee jaar geleden wel goed in populariteitspolls van enkele Duitse bladen. Becker, die uit de Top-10 was gevallen, trok vrijwel direct daarna weer alle aandacht naar zich toe door in het huwelijk te treden en een maand later vader te worden van een zoon. Over timing gesproken.

Dat Becker nog altijd met afstand de nummer één is van zijn land, weet Stich natuurlijk ook. Daar heeft hij geen wereldranglijst voor nodig. Het wordt hem bovendien telkens weer op fijnzinnige wijze ingepeperd. Op persconferenties na zijn wedstrijden gaat tachtig procent van de vragen over Becker, hetgeen hem terecht onprettige gevoelens in de onderbuik bezorgt.

Ook van zijn eigen bond ontving hij een duidelijk signaal hoe de verhoudingen liggen. De DTB contracteerde hem vorig jaar als ambassadeur van het Duitse tennis en drukte hem op het hart dat niemand een beter aanbod zou krijgen. Waarop Becker wat later tot grote woede van Stich bijna het dubbele kreeg betaald. Hun salarissen zijn inmiddels gelijkgetrokken. Ze ontvangen ieder 2,6 miljoen D-mark per jaar. Alleen Becker krijgt daar nog eens een half miljoen bovenop van het mediaconcern UFA, dat de uitzendrechten van bijna alle belangrijke Duitse tennisevenementen in de komende vijf jaar voor 125 miljoen heeft gekocht.

Stich is een tijdlang de vorst van het Duitse Davis Cup-team geweest. In februari van dit jaar maakte Becker evenwel na een afwezigheid van 28 maanden zijn rentree. Dat had veel te maken met zijn gekwetste ego. Becker verloor op de open Australische kampioenschappen in de eerste ronde kansloos van Patrick McEnroe. Hij beschouwde die nederlaag als een beschadiging van zijn reputatie en hij wilde de pijn zo snel mogelijk van zich afspelen. Waar kon dat beter dan voor het oog van de natie?

Becker keerde terug en deed wat van hem verwacht werd. In Karsruhe was hij medeverantwoordelijk voor de overwinning op Kroatië. Hij won zijn enkelpartij tegen Hirszon en zorgde samen met Stich in de dubbel ook voor de beslissende 3-0 voorsprong. Daarna nam hij de benen om zich voor te bereiden op het toernooi van Marseille, de roep van duizenden verontwaardigde toeschouwers negerend. Stich, de bedwinger van Ivanisevic, toonde zich loyaler en scoorde bij een klein publiek.

In Utrecht is Stich weer de nummer twee. Dat zal hij altijd zijn in een team met Becker, zelfs al staat hij hoger op de wereldranglijst hetgeen nu niet het geval is. Volgens de computer is hij achtste, Becker derde. Stich heeft een mooie erelijst in de Davis Cup, Becker een fenomenale. Van de 34 partijen die hij afwerkte in het enkelspel verloor hij er slechts twee, toevallig allebei van de Spanjaard Sergio Casal. Stich verloor acht van de achttien partijen. Hij debuteerde in 1990 tegen Nederland in een shirt waarop de Engelse vlag stond afgedrukt. Een foutje in de regie?

UTRECHT: programma Nederland - Duitsland, Davis Cup, kwartfinale: vrijdag: Haarhuis - Becker, Krajicek - Stich; zaterdag: Haarhuis/Eltingh - Stich/Becker; zondag: Krajicek - Becker, Haarhuis - Stich.