Balkenende

In Den Haag presenteerde het CDA zijn verkiezingsprogram. Ongetwijfeld zou dat in een bedompt zaaltje gebeuren. Maar daar stond Jan Peter Balkenende tegenover. Hoe lulliger het zaaltje, hoe beter deze lijsttrekker tot zijn recht komt.

Balkenende.

Alleen de naam al doet verlangen naar de regering-Balkenende, het tijdperk-Balkenende. Was het maar vast zover! Eindelijk een man aan het roer die van boterhammen met hagelslag houdt.

De bijeenkomst stelde niet teleur. De held en zijn gezelschap zaten achter een tafel met biezen mandjes gevuld met kunstbloemen. Dit deed aan Mozes denken, en aan de kinderbijbel van W.G. van de Hulst. Verder was er een miniatuur melkrekje waarin acht flesjes water stonden, vier mét en vier zónder prik. Een opener ontbrak, zodat er gesproken werd met droge mond.

Het program werd gepresenteerd door de commissie die het had geconcipieerd. Het heette Betrouwbare samenleving, betrokken overheid, of andersom. Gekozen werd voor een modern gezinsbeleid en herstel van het rentmeesterschap.

Helemaal in orde.

Daarna was het woord aan Jan Peter Balkenende, de man van de regering-Balkenende en het tijdperk-Balkenende. Hij maakte een fitte indruk, om niet te zeggen: piepjong.

Kom daar eens om.

Hij zei het volgende: 'Ik vind het een goed program. De titel vind ik ook goed. Betrokken samenleving, betrouwbare overheid. Daar moeten we heen. De politiek moet weer naast de mensen staan.' Balkenende likte even zijn lippen. Dat deed hij vaak. Zijn tong floepte dan uit zijn mond. Misschien kwam het door het watergebrek. Anders was het een tic, net als het trekje aan zijn rechteroog. 'Ik ben zeer gemotiveerd', vervolgde hij, 'dit is een heel herkenbaar verhaal. Sociaal en solide. Ik vind het een program waar ik me goed in thuis voel.'

Gelukkig.

Balkenende ging weer zitten, en vragen werden gesteld - spoedig was hij verdiept in financiële bespiegelingen, iets waar de jonge Jan Peter beslist goed in bleek. Bruin kon al zijn plannen trekken, daar kwam het allemaal op neer en als het straks crisis werd, konden de plannen worden bijgesteld. Gesterkt verliet ik de bijeenkomst. Buiten was het nog steeds prachtig. De wereld lag als een mooie, jonge vrouw in het zonnetje. Af en toe keek zij op haar horloge, want Jan Peter kon elk moment thuiskomen, moe maar voldaan, het zwarte haar nog even keurig vooruit gekamd als toen hij voor dag en dauw naar zijn werk vertrok.

Wat een man!

Ook op de terugweg was er geen file. Op de radio klonk de stem van Jan Peter Balkenende. Hij sprak ferm en duidelijk. Gezinsbeleid. Herstel. Verantwoordelijkheid. Hij ging er voor. Het tijdperk-Balkenende stond beslist voor de deur. Ik verheugde mij mateloos. Was het maar mei 2002. Kon ik nu alvast op Jan Peter Balkenende stemmen.