Bakker
Het is koers. Dat schijnt te betekenen dat er weer gefietst wordt. Schijnt, want sommige mensen - ik zal geen namen noemen - hebben niet zoveel met wielrennen. Die mensen konden bijvoorbeeld beschamend lange tijd in de veronderstelling verkeren dat Niki Terpstra de winnares van The Voice was. Die mensen zien geen heroïek of romantiek, maar gewoon een paar gasten met een rode kop een bergop fietsen. En er weer vanaf. Maar goed, zo zijn er ook weer mensen die zeggen dat voetbal niet meer dan een spelletje is met tweeëntwintig mannen die achter een bal aanrennen en ondertussen de hele tijd heel erg mooi op de grond vallen. Laten we het er op houden dat voor beide sporten geldt dat je niet met je ogen kijkt, maar met je hart.
Met de Tour de France is ook weer De Avondetappe begonnen. Elke avond ontvangt Mart Smeets daar bekende gezichten uit de wielerwereld en neemt met hen de Tourdag door. Smeets presenteert het programma sinds 1903, vlak nadat hij het concept voor de Ronde van Frankrijk had bedacht. Er is de afgelopen jaren veel gezegd en nog meer geschreven over Mart Smeets. Hij zou over zijn top heen zijn, megalomaan, egoïstisch, seksistisch, noem maar op. En inderdaad; als hij op livetelevisie een paternaliserende opmerking maakt over Tom Egbers' verslaggeving vanuit Brazilië, vraag je je, om het netjes te zeggen, af waarom dat nou weer nodig is.
Toch lukt het Smeets nog steeds een prettig tv-programma te maken met een fijne sfeer. Dat komt onder andere door het goed gekozen decor; of dat nou aan de Londense Theems is of onder een windmolen in regenachtig Steenvoorde. Het komt door de donkere mahoniehouten tafel met grote glazen rode wijn erop, door de gasten die op hun gemak zijn en door nostalgische muziekjes als Buenas Noches Mi Amor van Dalida die het programma begeleiden. Maar het komt vooral door Smeets zelf. De Avondetappe is eigenlijk één lang verhaal van bijna een uur verteld door Mart Smeets, aangevuld met filmpjes van de etappe en vraaggesprekken met zijn gasten. Zelfs na 111 jaar blijft Smeets dat verhaal met aanstekelijk enthousiasme vertellen, bombastisch, met hier en daar een verspreking, maar alles toegankelijk gebracht. Het maakt De Avondetappe zelfs voor de wielerleek geen straf om naar te kijken. Alsof je bij een vriendelijke bakker komt in Frankrijk, maar de taal niet spreekt. Je snapt niets van wat hij zegt, maar het is warm binnen en het ruikt lekker.
Als De Avondetappe de onverstaanbare, maar vriendelijke en warme Franse bakker is, is VI Oranje die kille McDonald's langs een regenachtige snelweg met chagrijnig personeel. De sfeer bij de fervente Louis van Gaal-haters daalde de afgelopen weken - nota bene: dankzij de overwinningen van het Nederlands elftal - tot onder de consumeerbare pH-waarde. De heren, soms aangevuld met zeurkous Wim Kieft, zagen hun ongelijk wedstrijd na wedstrijd bevestigd, maar bleven volharden in hun negativiteit.
Toen hun gemeenschappelijke vijand een volksheld was geworden, richtten de René van der Gijp en Johan Derksen de afgelopen dagen hun gifpijlen maar op elkaar. De één middels een interview in Trouw, de ander met zijn column in Voetbal International. Ze zitten nog wel bij elkaar aan tafel, maar de kroegerige gezelligheid is eraf. Als Derksen en Van der Gijp over elkaar praten, doen ze dat zonder elkaar aan te kijken; als twee ruziënde jongetjes die bij de meester moeten komen. De kijkers kiezen voor Studio Brasil en bij RTL zullen ze met weemoed terugdenken aan Villa BvD. Maandag probeerde Tijs van den Brink, die te gast was, nog de twee te verzoenen. Dat deed hij op zijn Tijs van den Brinks: 'Sorry is toch niet het allermoeilijkste woord dat er is? Vind je het niet leuker als het gewoon gezellig is tussen jullie?' Maar zelfs Tijs van den Brink kon de boel niet meer lijmen: gisteravond kondigde René van der Gijp in RTL Boulevard aan dat hij nooit meer VI Oranje wil doen. Sommige dingen regelen zichzelf.
undefined
