Bakker is smid van twee werelden

Onder de titel Transfer toont kunstenaar Thomas Bakker twee nieuwe werken in de Mariakapel in Hoorn, waar het kunstenaars

iniatief Sandberg 2 gehuisvest is. Hier, in de grote witte ruimte met het prachtig gewelfde plafond, zette Bakker een tuinhuis neer, zoals dat in bijna elke Nederlandse tuin dienst doet als fietsenhok, kas of schuur.

Aan dit huis is niets gedaan; het is ongeverfd en leeg. Het heeft een dak van groene platen, en er staat een bank voor. Niets bijzonders. En toch is dit een tuinhuis als geen ander.

Het flikkert en danst voor je ogen. Staar er een tijdje naar en het lijkt een vertraagde droom, met mensen die bewegen als in het black light in een disco. Dan weer verdwijnt het tuinhuis in de achtergrond, wordt het een plat en twee-dimensionaal beeld.

Bakker projecteerde een besneeuwd storingsbeeld op het tuinhuis en een deel van de muur erachter. Dit werkt zo goed, dat het lijkt of het gebouwtje zich in een andere ruimte bevindt dan de bezoeker. Wanneer die het projectievlak betreedt, op de bank voor het huis gaat zitten, of naar binnengaat, wordt hij - bespikkeld door de sneeuw - voor even deel van het twee-dimensionale beeld.

Bakkers andere werk was alleen tijdens de opening van de tentoonstelling te zien. Jammer, maar de kunstenaar had een goede reden: de videobeelden waren slechts op die eerste dag van toepassing. Bakker had tijdens zijn verblijf in Peru verschillende mensen op de meest uiteenlopende plaatsen laten poseren. Wat hen verbond, was het stuk karton in hun handen. Hierop stond: 8-4-2001 HOORN. Dat was nu; dat was hier, in de Mariakapel. Plotseling ontstond er een verbinding tussen die onbekende Peruaanse mensen en de bezoekers van de opening in Nederland, niet alleen in plaats, maar ook in tijd.

Het zijn opnieuw twee heel verschillende werelden die een relatie aangaan die alleen maar vanzelfsprekend is doordat Bakker deze werelden aaneen heeft gesmeed tot een onlosmakelijk geheel. Alsof het zo bedoeld is.