Autisten schijnen ook van Pokémon Go op te knappen
Het mooie van digibetisme is dat je op 21 juli 2016 nog kunt schrijven over Pokémon GO. Als Peter van Ammelrooy, de digitaal geavanceerdste redacteur van de Volkskrant, vandaag met Pokémon zou komen, zou hem dat komen te staan op een hoofdredactionele reprimande. Als digitaal minst geavanceerde redacteur trek je hoogstens meewarige blikken.
Het zat zo: ik was twee weken op reis in een gebied waar Pokémon GO nog niet was gelanceerd. Toen ik terugkwam, zag ik overal mensen met hun telefoon paaseieren zoeken. 'Ze zoeken helemaal geen paaseieren, analoge papa!', riep mijn dochter. Oké, een sóórt paaseieren dan. Monstersuccessen berusten steevast op een combinatie van dingen die altijd aanslaan met dingen die juist nu aanslaan. Een paar jaar terug werden een stuk of 50 miljoen boeken verkocht van de Millennium-trilogie van Stieg Larsson. Daarin vind je de aloude strijd tussen goed en kwaad in combinatie met echt iets van nu, namelijk dappere hackers die slechteriken digitaal een hak zetten. De genieën achter Pokémon GO combineerden de al sinds de 21ste eeuw voor Christus onweerstaanbare zoektocht naar de in het bos begraven schat met de smartphone. 'Genieën' bedoel ik niet ironisch. Degene die de ingeving had dat digitaal levende mensen lopen in de buitenlucht weleens als aangenaam zouden kunnen ervaren, is geniaal.
Op het Jeugdjournaal vertelden schoolkinderen over het mooie van Pokémon GO: je komt buiten en je hebt 'leuk contact met de mensen', als je tenminste niet op de spoorrails loopt. Er werden ook volwassen kerels getoond die jaren niet buiten waren geweest en die ineens kleur op de wangen hadden. Autisten schijnen er ook van op te knappen. Ga al die mensen maar eens vertellen dat in de meeste landen voor de lancering van Pokémon GO op 6 juli, noch een straatverbod noch een avondklok van kracht was. Mij hoor je dat niet doen.
